KARANLIK LEKE

2. Bölüm: YABANCI

Ne oluyordu şimdi? Neydi bu? Ben kabus mu görüyordum? Hayır kırılan şişeye baktım. Sesi beni irkitmişti. Titriyordum. Soğuk muydu? Hayır, soğuk olan karşıdaki manzaraydı. 

Yerde kanlar içinde yatan kız benim yaşlarımdaydı. Çok gençti, çok genç... Siyah saçları ve bembeyaz teni ile karşımdaydı. Kanı bir bataklık gibi bedenini sarmıştı. 

Çocuk bana bakıyor ve bir tepki vermemi bekliyordu. Kıza yaklaştım, nabzını mı yoklamalıydım? Ah, evet, nabız. Çömeldiğimde kıza daha yakından bakmıştım. Gözleri kapalıydı. Üzerime bulaşan kanı önemsemeden hemen nabzına baktım. 

Ölmüştü. Ne? Ölmüş mü? Ölmüş... Karşımdaki bu güzel kız ölü müydü? Hemen çocuğa döndüm. "İyisin, değil mi?" dedim. Çocuk başını salladı. 

Çocuk kıza dokundu. Kızın mosmor olmuş elini tuttu. "Ablam üşüyor." dedi. Gözümden bir damla yaş süzüldü. Ablasının ölü bedenine dokunuyor, üşüdüğünü söylüyordu. 

Kalbimin acıdığını hissettim. Abim ölseydi nasıl hissedeceğimi düşledim. Bu düşünce içimi titretti. Çocuğa baktım. Hemen sarıldım ona. Kollarımın arasına bıraktı hıçkırıklarını. 

Tam o anda birisini gördüm. Yine benim yaşlarımda birisiydi. Uzun boyluydu. Geniş omuzları beni ürküttü. O muydu bu kıza kıyan? Doğrudan bana bakıyordu. Ve ben de çığlığı bastım. Öyle bir bağırdım ki adam önce yüzünü buruşturdu sonra ise bana doğru gelmeye başladı. 

Hemen kalktım. Çocuğun elini tuttum ve koşmaya çalıştım. Çocuk ablasını bırakmadı. Bana olan bakışlarından benimle asla gelmeyeceğini anladım. Tek başıma koşmaya başladım. Adam da koşmaya başlamıştı. 

Kısa bir an arkama baktım ve ayağımın önündeki çıkıntıyı görmedim. Yere düştüğümde yavaşça bilincim kapanmaya başlamıştı. Sonrası ise kocaman bir karanlık...