KARANLIK LEKE

44. Bölüm: O Gitti ya, Beni de Yanında Götürdü...

Yatağımda oturmuş aptal aptal sırıtarak kolyeye bakıyordum. Dün, bir rüya gibiydi. Hüznümü kenara bırakıp mutlu olabilmiştim. Nedense içimden hiçbir şeye üzülmek gelmiyordu. En azından şimdilik, en azından bugün...

Kapı hızla açılınca olduğum yerde sıçradım. İçeri giren annem öfkeli görünüyordu. Öfke saçan gözleri beni buldu ve bana yaklaşmaya başladı. Kolumu sertçe tutup beni ayağa kaldırdı. Ben daha ne olduğunu anlayamadan yüzüme inen tokatla yüzüm sola döndü. Kaşlarımı çattım ve anneme baktım. "Ne oluyor?" Annem titreyen çenesi ve dolu gözleriyle konuştu. "Bu ne?" Yüzüme attığı ultrason görüntüsüyle yok olmak istedim. Öğrenmişti... "S-sen... Bunu nereden buldun?" "Ne önemi var! Önemli olan senin hamile kalman! Nasıl yaparsın bunu, nasıl söylemezsin? Sen daha on sekiz yaşındasın, on sekiz! Daha çocuksun sen! Ne bu şimdi, niye yaptın bunu!" Gözlerimdeki yaşlar boşalırcasına akarken zorlukla konuştum. "Ben, ben... Bilerek-" Ağzımdan bir hıçkırık koptu. "Ya- yapmadım." Annemin gözlerindeki öfke daha da artarken omuzlarımdan tuttu ve beni sarstı. "Kimden yaptın bunu, kimden!" "Alper..." "Tüküreyim Alper'ine! Ayrılacaksın bu çocuktan! Bebeği de aldıracaksın!" Hıçkırıklarım artarken zorlukla konuştum. "B- bebek yaşamıyor..." Annem duraksadı. Omuzlarımdaki kollarını yavaşça indirdi. "Ne demek yaşamıyor?" Gözyaşlarım daha da artarken konuştum. "Düştü! Bebeğim düştü! Stres, üzüntü, kaygı..! Bunların hepsi var çünkü! Neler yaşadığımı bilmiyorsun! Sen sadece... Beni suçluyorsun..." Sesim sona doğru kısılmıştı. Annemin gözlerine kırgınlık peyda oldu. "Neler yaşadın kızım? Anlattın mı bana? Sen bana ne anlattın!" Hüzünlü bir gülümseme takındım. "Neden anlatmıyorum, hiç düşündün mü? Bak, öğrendin şimdi... Verdiğin tepki bu! Senin tepkilerinden korktuğum için anlatmıyor olabilir miyim?" Bir şeyler söylemek için ağzını araladı ancak geri kapattı. Hiçbir şey demeden odadan çıktı ve kapıyı ardından sert bir şekilde çarptı...

                              ~

ALPER KAYALI

Babamın zoruyla geldiğim galeride gezinmeye devam ettim. 1 ay sonraki doğum günüm için hediye bakıyorduk. "Hangi arabayı beğendin oğlum?" Babamın sorusuyla ona döndüm. "Neden araba alıyorsun? Bu yıl özel bir şey mi yaptım?" Babam hafifçe güldü ve bana yaklaşıp omzumu sıvazladı. "Bir şey yapman gerekmiyor oğlum, koca adam oldun, yeni bir araba çok olmamalı." Hafifçe başımı salladım. Normalde buna çok sevinebilirdim ancak şu an aklım Asila'daydı. Acaba nasıldı? Onu evine bıraktığımda mutluydu ancak şu an nasıl hissettiğini kestiremiyordum. "Mercedes AMG GT C Roadster." Babam şaşkınlıkla bana baktı. "Mercedes ha? Pekala, ne istersen  onu alacağım." Babam galeri sahibiyle konuşmaya giderken ben de telefonumu elime aldım ve dışarı çıktım. Asila'nın numarasına tıkladım ve açmasını beklerken ayağımla ritim tuttum. 

Telefon açıldı ve Asila'nın hıçkırıkları kulağıma doldu. Hüngür hüngür ağlıyordu. Kaşlarım çatılırken ne olduğunu anlamaya çalıştım. Ne olmuştu böyle? Onu evine bıraktığımda gayet mutlu görünüyordu, şimdi neler oluyordu? "Asila, neden ağlıyorsun?" Hıçkırıklarının arasından konuştu. "A -alper... Annem bebeği öğrendi!" "5 dakikaya oradayım."

Hızla arabama ilerledim ve bindim. Ardımdan seslenen babamı umursamadan son hız  sürmeye başladım. Hemen Asila'ya ulaşıp onu mutlu etmek istiyordum. Gözyaşlarından sıyırmak istiyordum onu. Annesinin olanları öğrenmesi kötü olmuştu. Sert bir tepki verdiğine emindim. 

Asila'nın evine ulaştığımda hemen kapıya dayandım. Kapıyı Meral Hanım açtı. "Senin ne işin var burada!" "Asila'yı göreceğim." "Göremezsin! Göreceğin kadar görmüşsün zaten kızımı!" Onu geçmeye çalıştım. İçeri zorlukla girerken Meral Hanım da beni engellemeye çalışıyordu.