မယ်ကံကောင်းလေးရဲ့ ဘဝတစ်ကွေ့

အခန်း (၆) ကယ်တင်ခြင်း

အခန်း (၆) ကယ်တင်ခြင်း

ဧည့်သည်များ ပြန်သွားကြပြီး မကြာမီတွင် ဆုဝန်သည် ဟိုဘက်ခြံထဲသို့ ရှန်လင်း၏ ညီမဖြစ်သူ ရှန်ယာယာကို ရှာရန် သွားလေသည်။

စာအုပ်ထဲတွင် ရှန်ယာယာသည် ယောက်မဖြစ်သူ ဆုဝန်ကို ကောင်းကောင်းဆက်ဆံသူတစ်ဦး ဖြစ်သည်။

ရှန်ယာယာသည် ငယ်စဥ်က သူမမိသားစုသည် နွမ်းပါးသောကြောင့် သူမသည် အစားကောင်းကောင်း မစားခဲ့ရ၊ အဝတ်ကောင်းကောင်း မဝတ်ခဲ့ရသည်ကို ဆုဝန်သိပေသည်။

ရှန်ယာယာကို သွားမရှာခင် ဝမ်လော့ရွှယ်အတွက် မနေ့မနက်ကလုပ်ထားသော ပဲနီလေးဘီစကစ်မုန့်ကို ဆီစိမ်စက္ကူဖြင့် ပတ်လိုက်သည်။

ဆုဝန်လုပ်သော ဒင်းဆမ်းသည် အလွန် အရသာရှိသည်။ ဝမ်လော့ရွှယ်ကမူ ဆုဝန်လုပ်သော ပဲနီလေးမုန့်ကို အကြိုက်ဆုံးဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူမသည် မကြာခဏလုပ်ပေးခိုင်းလေ့ရှိလေသည်။

ဆုဝန်သည် ထိုမုန့်မျိုးကို တစ်စမျှပင် သိမ်းမထား။ သို့သော် ရှန်ယာယာအတွက် ပဲနီလေးမုန့်ကို ထုပ်လိုက်သည်။ သူမသည် ခြောက်နှစ်သာ ရှိသေးသည်။ ထိုအသက်အရွယ်သည် ဤသို့အချိုများကို အလွန်နှစ်သက်သည့် အရွယ်ဖြစ်သည်။

ရှန်မိသားစု ခြံဝန်းထဲတွင် မည်သူမျှမရှိပါ။ ရှန်ယာယာသည်လည်း အိမ်တွင်မရှိပေ။ ဆုဝန်သည် ကလေးများ မကြာခဏ ကစားလေ့ရှိသော ရွာထဲသို့သွားလိုက်သည်။ ရှန်ယာယာသည်လည်း ကလေးတစ်ယောက်ပင် ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူမသည်လည်း ထိုနေရာသို့ ပျော်ရွှင်စွာ ကစားရန် မကြာခဏသွားလေ့ရှိသည်။

ဆုဝန်သည် အချိန်ကိုက်ပင် ရောက်သွားသည်။ သူမရွာထဲသို့ ရောက်သောအခါ အဝတ်အဟောင်း အစုတ်ကလေး ဝတ်ထားပြီး မျက်ရည်များကိုသုတ်ကာ ကျိုးနေသော ကြက်တောင်ကလေးကို ကိုင်လျက် ငိုနေသည့် ရှန်ယာယာကို တွေ့လိုက်သည်။

အစိမ်းရောင်ပန်းကလစ်လေး ပန်ထားသော မိန်းကလေးငယ်လေးက ရှန်ယာယာနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ရပ်နေပြီး ဝံ့ဝံ့ကြွားကြွားပြောလိုက်သည်။

“ရှန်ယာယာ နင်က ပန်းကလစ်‌လေးတစ်ခုတောင် မပန်နိုင်ဘဲနဲ့ ငါတို့နဲ့ ကစားဖို့ မထိုက်တန်ပါဘူး”