မယ်ကံကောင်းလေးရဲ့ ဘဝတစ်ကွေ့

အခန်း ( ၄၆ )

အခန်း ( ၄၆ )

ရှန်လင်း အလုပ်လုပ်တာ အလွန်မြန်ဆန်သည်။ မကြာမီ၌ မီးမွှေးပြီးသွားပြီ ဖြစ်သည်။ ဆုဝန်နှင့် ရှန်ယာယာတို့က အိမ်ရှိ ပရိဘောဂများပေါ် ဖုန်များ တင်နေတာကို အဝတ်စုတ်ဖြင့် သုတ်လိုက်လေ၏။ ရက်များစွာ အိမ်မှ ထွက်သွားပြီးနောက် ပရိဘောဂများ၌ ဖုန်တစ်လွှာ ရှိနေပြီဖြစ်သည်။

ရှန်လင်းက မီးဖို ဖိုပြီးနောက် ချင်းယွင်ကောင်တီကနေ ဖြတ်လာစဉ် သူဝယ်လာသော ဟင်းသီးဟင်းရွက်များနှင့် အသားများကို မီးဖိုချောင်ထဲ ယူသွားသည်။ ပြီးနောက် သူသည် ရေတစ်စည် ဖြည့်လိုက်ပြီးနောက် အသားများကို လှီးဖြတ်လိုက်သည်။ ဟင်းသီးဟင်းရွက် များကို ဆေးကြောပြီး လှီးလိုက်လေ၏။

သူတို့ ချင်ကျိုးအိမ်တော်တွင် ရှိစဉ်က ရှန်းခယ့်လိုင်ပိုင်ရှင်သည် ရှန်လင်းနှင့် ဆုဝန်တို့ကို ဟော့ပေါ့ ကျွေးခဲ့သည်။ ချင်းယွင်ကောင်တီနှင့် ချင်းရှီးရွာတွင် ဟော့ပေါ့ကဲ့သို့ အရာမျိုး မရှိပေ။

ဆောင်းရာသီ၌ ဟော့ပေါ့ စားရတာ အလွန် သင့်တော်သည်။ စားသုံးပြီးနောက် ၎င်းက လူကို နွေးထွေးသွားစေသည်။ နဖူးပေါ်၌ ချွေးများ စို့လာမည်ဖြစ်ကာ တစ်ကိုယ်လုံးသက်သောင့်သက်သာ ရှိစေ၏။

ချင်းယွင်ကောင်တီကို ဖြတ်ကျော်နေစဉ် ဆုဝန်က ရှန်လင်း၊ ရှန်ယာယာနှင့် ရှန်ရှီးတို့ကို ယနေ့ည ဟော့ပေါ့ စားချင်သလား ဟု မေးခဲ့လေရာ ရှန်ယာယာက အလွန် နှစ်သက်သဖြင့် စားချင်ကြောင်း ပြောခဲ့သည်။ ယခု သူမသည် ချင်ကျိုးစံအိမ်ရှိ ဟော့ပေါ့၏ စွဲမက်ဖွယ်အရသာကို သူမ တွေးမိနေသေး၏။

ရှန်ယာယာက အနည်းငယ် ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားတော့သည်။

“ ဒါပေမဲ့ ချင်းယွင်ကောင်တီမှာ အိုးတွေ မရောင်းဘူးလေ။ အိမ်မှာရှိတဲ့အိုးမျိုးနဲ့ လုပ်လို့မရဘူး ’’

ဆုဝန်က ပြောလိုက်၏။ “ စားသောက်ဖို့ အတွက် အာ့လိုအိုးမျိုး သုံးစရာ မလိုဘူး။ အရေးကြီးတာက အရသာမှုန့်တွေပဲ။ ဘယ်လိုအိုးသုံးသုံး ကိစ္စ မရှိဘူး ’’

ရှန်လင်းက ဆုဝန်ကို အပြင်ဘက်တွင် အလွန်အေးကြောင်း ပြောခဲ့၏။ ဆုဝန်က ဝယ်ရန် လိုအပ်သည့် အရာများကို သူ့ကို ဝယ်ခိုင်းပြီး သူ သွားဝယ်ပေးမည်ဟု ဆိုသည်။ ဆုဝန်က ရှန်ရှီး၊ ရှန်ယာယာနှင့်အတူ မြင်းလှည်းထဲတွင် စောင့်နေရမှာ ဖြစ်သည်။