မယ်ကံကောင်းလေးရဲ့ ဘဝတစ်ကွေ့

အခန်း (၆၇) ယန်ယွင်ရန်၏ အလိမ်အညာများ

အခန်း (၆၇)  ယန်ယွင်ရန်၏ အလိမ်အညာများ

ယန်ယွင်ရန်သည် ငယ်စဥ်တောင်ကျေးကလေးဘဝကတည်းက ချီးမွမ်းစကားများကိုသာ အမြဲတစေ ကြားခဲ့ရခြင်း ဖြစ်၏။ တစ်ခါမှ ဤသို့အပြောမခံရဖူးပေ။

သူ၏ မျက်နှာမှ နားရွက်ထိတိုင် အနီရောင် ပြောင်းနေရချေပြီ။

အစိမ်းရောင်ဝတ်မိန်းကလေးက ယန်ယွင်ရန်ထက်ပို၍ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ကြံ့ခိုင်မှုရှိလေသည်။ သူက လှောင်ရယ်၍ဆို၏။

“ လူတွေက စီးပွားရေးသမားတွေက မကောင်းဆိုးရွားတွေလို့ ပြောကြတယ်။ ဖောက်သည်တွေကို ထိန်းထားဖို့အတွက် တောင်ဘက်လမ်းက မာလာထန်းဆိုင်က နင်ပိုင်တာလို့ ပြောတယ်ပေါ့လေ။ အဓိပ္ပာယ်ကို မရှိဘူး”

ဆုဝန်က အစိမ်းရောင်ဝတ်မိန်းကလေးကို လျစ်လျူရှုထားလိုက်ပြီး ဧည့်သည်များကိုသာ ပြောလေ၏။

“ တကယ်လို့ ရှင်တို့ မယုံကြည်ဘူးဆိုရင် တောင်ဘက်လမ်းကဆိုင်ကို ဒီမုန့်စျေးတန်းကဆိုင်နဲ့ တစ်ဆိုင်တည်းပဲလားလို့ မေးကြည့်လို့ရတယ်”

ဆုဝန်၏လေသံက တည်ငြိမ်၏။ သံသယဝင်ဖွယ် မရှိ။

ဧည့်သည်တချို့က ဆို၏။

“ တကယ်လို့ မုန့်စျေးတန်းလမ်းနဲ့ တောင်ဘက်လမ်းက ဆိုင်အတူတူပဲဆိုရင် ဘယ်လိုလုပ် အရသာကွာမှာလဲ။ သွားမနေတော့ဘူးလေ။ ဒီမှာပဲစောင့်တာပေါ့”

တချို့က သံယောင်လိုက်၏။

“ ဟုတ်သားပဲ။ ဘာလို့ တောင်ဘက်လမ်းကို ထပ်ပြေးလွှားနေကြဦးမှာလဲ။ တို့ ဗိုက်ဆာနေပြီ။ တကယ်လို့ တောင်ဘက်လမ်းကိုသာ ထပ်ပြေးရဦးမယ်ဆိုရင် လမ်းတစ်ဝက်မှာ မေ့လဲလိမ့်မယ်”

တချို့ဧည့်သည်များကလည်း ဆိုလေသည်။

“ ဟုတ်တယ်။ ဒီက မာလာထန်းကို မြည်းကြည့်ဖူးတယ်။ အရသာရှိပါတယ်။ တကယ်လို့ တောင်ဘက်လမ်းက မာလာထန်းက ပိုကောင်းတယ်ဆိုရင်တောင် တို့ကတော့ ဒီကဟာကိုပဲ ကြိုက်တယ်။ ဒီဆိုင် မုန့်စျေးတန်းလမ်းမှာ စဖွင့်ကတည်းက နေ့တိုင်း ဒီမှာပဲ စားလာတာ။ မစားဘူးဆိုရင်လည်း အထိတ်တလန့်တွေ လုပ်မနေနဲ့။ တကယ်လို့ နေရာပြောင်းချင်တယ်ဆိုရင် ပြောင်းလိုက်ကြ။ တို့တော့ မပြောင်းဘူး”