မယ်ကံကောင်းလေးရဲ့ ဘဝတစ်ကွေ့

အခန်း ( ၅၂ ) စိတ်အားထက်သန် နေပုံပေါ်သော ဆုဝန်

အခန်း ( ၅၂ ) စိတ်အားထက်သန် နေပုံပေါ်သော ဆုဝန်

နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာအောင် ရှန်လင်းသည် အဖိုးရှန်နှင့် အဖွားရှန်ကို အမြဲတစေ ရိုသေလေးစားမှု ရှိခဲ့ပြီး နှစ်စဉ်နှစ်တိုင်း သီးနှံများ ရိတ်သိမ်းပြီးနောက် သူတို့ကို ကျေးဇူးသိတတ်သည့် အနေဖြင့် ငွေကြေးများ ပေးခဲ့၏။ ပုံမှန်ရက်များ၌လဲ စားသောက်စရာများ ပို့ပေးကာ အလုပ်များ အမြဲတစေ ကူညီခဲ့သည်။ သို့သော်ငြား အဖိုးရှန်နှင့် အဖွားရှန်တို့သည် ရှန်လင်း၏ ကျေးဇူးမသိတတ်မှုကိုသာ အတင်းအဖျင်း ပြောနေခဲ့သည်။

ယခု ရှန်လင်းသည် ရှန်ရှီးအတွက် သမားတော်ပြဖို့ ပိုက်ဆံသုံးခဲ့သည်က ကျေးဇူးသိတတ်ကြောင်း ပြသည့် လုပ်ရပ်ဖြစ်သော်ငြား ရှန်အဖိုးနှင့် ရှန်အဖွား၏ အမြင်တွင်မူ ယင်းက လုံးဝ အသုံးမဝင်သည့် အရာဖြစ်သည်။

သူတို့ပြောနေသည့် ကျေးဇူးသိတတ်မှု ဟူသည်ကား သူတို့ကောင်းကျိုး အတွက်သာ ဖြစ်နေပုံပေါ်သည်။

ရှန်လင်းသည် စကားမပြောခဲ့ပေ။ သူ၏ အဖိုးနှင့်အဖွားကို အင်မတန် စိတ်ပျက်သွားလေ၏။ ထိုစဉ် ရှန်ရှီးက အခန်းထဲမှ ထွက်လာသည်။ အစက ရှန်ရှီးသည် နှစ်နှစ်လုံးလုံး ဖျားနေခဲ့ပြီး ခွန်အားမရှိခဲ့ပေ။ ထို့ကြောင့် သူမ အခန်းပြင် ထွက်လေ့မရှိ။ သို့သော် ယခုအခေါက်တွင်မူ ရှန်ရှီးက အိမ်ထဲမှ ထွက်လာလေ၏။ သူမသည် ချိုင်းထောက်လဲ မသုံးခဲ့ပေ။ အသားအရောင်သည် ယခင်ကကဲ့သို့ ဖျော့တော့မနေ‌ေတာ့ပဲ အနည်းငယ် နီနေလေ၏။

ရှန်လင်းက ပါးစပ်ဖြည်းဖြည်းချင်း ဟလိုက်တော့သည်။

“ အဖိုးနဲ့အဖွား ပြောတာက ကျုပ်အမေအတွက် သမားတော်ပြတာ အသုံးမဝင်ဘူး ဟုတ်လား။ ဒါပေမဲ့ မှားတယ်။ ဒီတစ်ခေါက် ချင်းကျိုးစံအိမ်ဆီ သွားတဲ့ခရီးမှာ စုထားတာအားလုံး သုံးလိုက်ရပေမဲ့ ကျုပ်အမေရဲ့ ဝေဒနာက အပြည့်အဝ ပျောက်ကင်းသွားပြီ။ ဒါ အသုံးမဝင်ဘူးလို့ ဘယ်လိုလုပ် ပြောနိုင်မှာလဲ ”

အဖိုးရှန်နှင့် အဖွားရှန်တို့က အနည်းငယ် ထိတ်လန့်သွားလေ၏။ ရှန်ရှီးက နေမကောင်းလောက်ဟု သူတို့ ထင်ခဲ့သော်ငြား ယခုအခေါက်တွင်မူ သူမက ပိုပြီး အားအင် ပြည့်ဖြိုးနေပုံ ပေါ်သည်။