မယ်ကံကောင်းလေးရဲ့ ဘဝတစ်ကွေ့

အခန်း (၇၆)

အခန်း (၇၆)

ဆုဝန်နှင့် ရှန်လင်းတို့သည် ချင်းယွင်ကောင်တီသို့ပြောင်းရွှေ့ကာ အခြေချနေထိုင်ခဲ့ကြသည်။

ဝမ်လော့ရှန်း၏ မိဘများသည်လည်း ကျန်သောငွေကို ဆုဝန်ဆီ လွှဲပြောင်းပေးကာ ရှန်လင်းတို့၏အိမ်သို့ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ခဲ့ကြပါ၏။

ရှန်လင်း၏ အဘိုးအဘွားများဖြစ်သည့် အဘိုးရှန်နှင့် အဘွားရှန်တို့သည် ရှန်လင်းတို့၏ အိမ်ကို အပိုင်စီးရန် နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြိုးပမ်းခဲ့ကြတာဖြစ်သည်။ သူတို့သည် ရှန်လင်းမိသားစု၏ အိမ်ကို လက်လွှဲယူကာ သားကြီးရှန်၏ သားသမီးများ အနာဂတ်တွင် လက်ထပ်လျှင် ပေးရန် စီစဥ်ထားကြ၏။ မည်သို့ဖြစ်စေ အဘိုးရှန်နှင့် အဘွားရှန်တို့သည် ရှန်လင်းနှင့် တရားရင်ဆိုင်ရာတွင် ရှုံးနိမ့်ခဲ့ကြသည်။ ကောင်တီကိုသွားပြီး ကောင်တီတရားသူကြီးမင်းကလဲ ဤအိမ်နှင့်တကွ အရာအားလုံးတို့သည် ရှန်လင်းအဘိုးအဘွားတို့နှင့် ဘာမှ မသက်ဆိုင်ဘဲ ရှန်လင်းနှင့်သာ သက်ဆိုင်ကြောင်းကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း စီရင်ချက် ချခဲ့ပြီးပြီ ဖြစ်ပါ၏။

ထို့ကြောင့် ဝမ်မိသားစုက ရှန်လင်းတို့အိမ်သို့ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ပြောင်းရွှေ့သွားကြသည်ကို ကြည့်ကာ အဘိုးရှန်သည် အံကို တင်းတင်းကြိတ်ကာ ပြောလိုက်သည်။ “ဒီဝမ်မိသားစုက ဘာမှလဲမဟဟုတ်ဘဲနဲ့ ဘယ်လိုလုပ် ရှန်လင်တို့အိမ်ကို ဝယ်ရဲရတာလဲ။ ဒီအိမ်ရဲ့ပေါက်စျေးက တအားမြင့်တာကို၊ ဝမ်မိသားစုသာ မဝယ်ဘူးဆိုရင် ဘယ်သူကမှ ဒီအိမ်ကို ဝယ်နိုင်မှာတောင် မဟုတ်ဘူး။ အခုတော့ ကောင်းကွာ။ ငါတို့ ဘာမှ လုပ်လို့ကို မရတော့ဘူး” အဘွးရှန်ကလဲ သူမမျက်ရည်များကို သုတ်ရင်း ပြောလေသည်။

“ရှန်လင်းက ဒီအိမ်ကိုရောင်းမယ်လို့ ပြောတုန်းက လွယ်လွယ်ကူကူတော့ ရောင်းလို့မရနိုင်ပါဘူးလို့ ထင်ခဲ့တာ။ အချိန်ကျလာတဲ့အခါ တို့ဘိုးဘွားတွေရဲ့ အနားယူ ခိုနားစရာ အိမ်လေးဖြစ်လာမှာလို့ ထင်ခဲ့မိတာ…

အဘိုးရှန်က ပြန်ပြောသည်. “ဒီမိသားစုက ငါတို့ရဲ့ လမ်းကြောင်းကို လာပိတ်နေတာပဲ။ သူတို့အတွက် လွယ်လွယ်ကူကူ လုံးဝမဖြစ်စေရဘူး”