မယ်ကံကောင်းလေးရဲ့ ဘဝတစ်ကွေ့

အခန်း (၇၁) အိမ်ခြံမြေလုပ်ငန်းရှင်ကြီး

အခန်း (၇၁) အိမ်ခြံမြေလုပ်ငန်းရှင်ကြီး

ချင်းရှီရွာရှိအိမ်မှာ တစ်ခဏအတွင်း ရောင်းမထွက်ခဲ့ရာ ဆုဝန်မှာလည်း ချင်းယွင်ကောင်တီတွင် အိမ်ဝယ်ရန် အလျင်မလိုပေ။ ရှန်လင်း၏ငွေကို သုံးမှသာလျှင် ရှန်လင်း ပို၍ သက်သောင့်သက်သာ ရှိနိုင်မည်ဖြစ်၏။

ရှန်လင်း ကျောင်းသွားရန် လိုအပ်သည်များ ပြင်ဆင်ပြီး ဆရာများစွာထံ သွားရောက်ခဲ့၏။ အရာအားလုံးသည် တည်ငြိမ်နေပြီဖြစ်၏။   

မာလာထန်းဆိုင်၏ စီးပွားရေးအခြေအနေသည်လည်း တည်ငြိမ်နေပြီဖြစ်၏။ ငှားထားသောသူများသည် ကောင်းမွန်စွာ အလုပ်လုပ်နိုင်၏။ ဆုဝန်က မကြာမကြာ သွားကြည့်ပေးရန်သာ လိုလေသည်။

ရှန်လင်း စာမလေ့လာသောအချိန်များတွင် ဆုဝန်နှင့်ရှန်လင်းတို့ ချင်းယွင်ကောင်တီအတွင်း စုန့်ရှန်းကျောင်းတော်အနီးရှိ အိမ်များကို လိုက်ပတ်ကြည့်ကြ၏။

အရှေ့ဘက်အခြမ်းသို့ အရင်ဆုံး သွားကြ၏။ စုန့်ရှန်းကျောင်းတော်၏ အရှေ့ဘက်အခြမ်းရှိအိမ်များမှာ သားသားနားနား ဆောက်လုပ်ထားကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ဆုဝန်နှင့်ရှန်လင်းတို့ အကြိုက်အိမ်များနှင့် ထပ်တူကျ၏။

သို့ပေသိ အနောက်ဘက်ခြမ်းသို့ သွားကြည့်မိလေသော် အနောက်ခြမ်းရှိအိမ်များမှာ အရှေ့ခြမ်းနှင့် ခြားနားလှကြောင်း တွေ့ရှိလိုက်ရ၏။ အနောက်ခြမ်းရှိအိမ်များမှာ စုတ်ပြတ်လျက်ရှိပြီး နေထိုင်သူလည်း နည်းပါးလှ၏။

ချင်းယွင်ကောင်တီသားတိုင်းက အနောက်ဘက်ခြမ်းမှ ဤလူသူကင်းမဲ့ကာ ခြောက်ကပ်လှသော နယ်မြေကို ဆုဝန်နှင့်ရှန်လင်းတို့ကဲ့သို့သော လူများက မရောက်ဖူးကြောင်း သိထားလေသည်။

အိမ်များအားလုံးသည် ရွှံ့စေးမြေအိမ်များ ဖြစ်လေသည်။ အိမ်တိုင်းက တိတ်ဆိတ်ခြောက်ကပ်လျက် ရှိ၏။ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ရုံနှင့် ဆင်းရဲသားတို့နေထိုင်သည့်နေရာပုံ ပေါက်နေ၏။ သို့ပေသိ ယခု ဤနေရာတွင် သူဆင်းရဲအနည်းစုသာ နေထိုင်ရသည့်အကြောင်းအရင်းမှာ အသွားအလာ ခက်ခဲသောကြောင့်ဖြစ်၏။ အရှေ့ဘက်နှင့်စာလျှင် မြို့ထဲသို့ လမ်းလျှောက်သွားရန် အချိန်ပိုယူရ၏။