မယ်ကံကောင်းလေးရဲ့ ဘဝတစ်ကွေ့

အခန်း (၅၃) နန်းတွင်းစာမေးပွဲခရီးလမ်း စတင်ခြင်း။

အခန်း (၅၃) နန်းတွင်းစာမေးပွဲခရီးလမ်း စတင်ခြင်း။

ဆုဝန် လှည့်ထွက်လာလိုက်၏။ ဝမ်လော့ရှန်း၏ အရှက်မဲ့လှသည့်အတွေးများက ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ထွက်ပေါ်လာခဲ့ပြီဖြစ်ရာ ဆုဝန်မှာ ဝမ်လော့ရှန်းနှင့် စကားပြောလိုစိတ် လုံးဝရှိမနေတော့ပေ။

ဝမ်လော့ရှန်းမှာ နေရာတွင်ရပ်နေမိမြဲ။ ဆုဝန်ထံမှ ထိုသို့ဆက်ဆံခံရလိမ့်မည်ဟု သူထင်မမိခဲ့ချေ။ ယုတ္တိကျကျပြောရမည်ဆိုပါက သူ ဆုဝန်ထံ အရင်လာလိုက်ခြင်းဖြစ်ရာ ဆုဝန်က သူ့ကို မျက်နှာလိုမျက်နှာရ လုပ်သင့်လေသည်။ အနှီမျက်နှာထားမျိုး ဖြစ်နေမည်ဟု မထင်ခဲ့မိချေ။

ယခင်က ဝမ်လော့ရှန်းသည် ရှန်လင်းကို မနာလိုဖြစ်ခဲ့၏။ သူသည် ရှန်လင်းတို့မိသားစုက ချမ်းသာတာကို မနာလိုဖြစ်ခဲ့ပြီး ရှန်လင်း စာလေ့လာမှုအားကောင်းတာကို မနာလိုဖြစ်ခဲ့၏။ ယခင်တုန်းက သူသည် သာမန်ကျောင်းသားတစ်ဦးသာ ဖြစ်ခဲ့သော်လည်း ရှန်လင်းက ထိပ်တန်းကျောင်းသားတစ်ယောက် ဖြစ်နေခဲ့၏။

‘ ဒါပေမဲ့ ဘာအသုံးဝင်လို့လဲ။ အခု ရှန်လင်းက စာလေ့လာဖို့ အရည်အချင်းမပြည့်မီတော့ဘူး။ ငါက ပညာရှိစာမေးပွဲ အောင်ထားပြီးပြီလေ။ချင်းရှီရွာမပြောနဲ့၊ ချင်းယွင်ကောင်တီမှာတောင် ပညာရှိ လက်တစ်ဆုပ်စာလောက်ပဲ ရှိတာ။ ငါ့အနာဂတ်က အဆုံးမရှိဘူး။ ရှန်လင်းက ဆင်းရဲတာမှ ချူသံပါလို့ကို’

ဆုဝန်သည် ရှန်အိမ်သို့ ပြန်ရောက်ပြီးနောက် ထိုင်တွေးနေမိ၏။ စာအုပ်ထဲ၌ ရှန်လင်းသည် ချမ်းသာသော စီးပွားရေးသမားတစ်ဦး ဖြစ်လာခဲ့၏။ အလွန်အမင်း မချမ်းသာသည့်တိုင် အခြေအနေများကို ထိန်းချုပ်နိုင်၏။ ရှန်လင်းသည် ဇိမ်ခံအိမ်တော်တစ်လုံးဝယ်ယူခဲ့ပြီး အကောင်းစားမြင်းလှည်းတစ်စီးဖြင့် ခရီးများထွက်ခဲ့၏။

သို့ပေသိ ဤလောကတွင် စိုက်ပျိုးရေးကိုသာ အလေးပေးပြီး စီးပွားရေးကို ဖိနှိပ်ထားသည်။ ပိုက်ဆံများများ ရှိလျှင်တောင်မှ အရာရှိများနှင့် ဆုံသည့်အခါ ယဥ်ကျေးနေရဦးမည်ပင်။

ယခင်ဘဝတုန်းက ဝမ်လော့ရှန်းသည် ကျင်းရှီဖြစ်ပြီးနောက် ဆဋ္ဌမအဆင့်အရာရှိတစ်ဦး ဖြစ်သွားခဲ့၏။ သို့တိုင် သူသည် ချင်းယွင်ကောင်တီတွင် ချမ်းသာသူဖြစ်နေဆဲပင်။