မယ်ကံကောင်းလေးရဲ့ ဘဝတစ်ကွေ့

အခန်း ( ၅၆ )

အခန်း ( ၅၆ )

ဒုတိယမြောက်နေ့ နံနက်စောစော၌ ရှန်လင်းသည် မြင်းလှည်းပြင်ဆင်ပြီး မနေ့တုန်းက ဆေးကြောခဲ့သည့် ပစ္စည်းများ အားလုံးကို မြင်းလှည်းပေါ် တင်လိုက်လေ၏။ ပစ္စည်းက အတော်များသဖြင့် ရှန်လင်းက စိုးရိမ်ပူပန်လာတော့သည်။ သူက ပင်လယ်ထဲ သွားချင်ခဲ့ပါက ဆုဝန်သည် မြို့ထဲ သွားနိုင်မှာ မဟုတ်ပေ။ အလုပ်လုပ်ချိန်၌ ဝန်စည်ဆလယ် များက များပြားလွန်းလှ၏။ ဆုဝန် တစ်ယောက်ထဲ သယ်နိုင်မှာ မဟုတ်ပေ။

ရှန်လင်းသည် ဆုဝန်၏ စီးပွားရေးလုပ်မည့် အကြံဉာဏ်က အလွန်ခိုင်မာနေကြောင်း ခံစားမိ၏။ သူမ၏ စိတ်ကို သူ မပြောင်းလဲနိုင်သောကြောင့် သူ ဤနေရာမှာနေပြီး သူမကို အချိန်အတိုင်းအတာ တစ်ခုအထိ ကူညီပေးမှာပဲ ဖြစ်သည်။

ဆုဝန်က လှပပေ၏။ ထိုအကြောင်းကို စဉ်းတောင်မစဉ်းစားပဲ ရှန်လင်း သိသည်။ သူ့ကို ကာကွယ်ပေးမည့်သူ မရှိပါက ဆုဝန်ကို ပြဿနာ လာရှာမည့်သူများ ရှိလိမ့်မည်။

ရှန်လင်း၏ အရည်အချင်းက တော်သည်။ သူက လူတို့ကိုလဲ ခြောက်လှန့်ထုတ်နိုင်၏။

ဆုဝန်နှင့် ရှန်ယာယာတို့က အဝတ်အစား ထူထူထဲထဲဝတ်လျက် ထွက်လာ၏။ ရှန်လင်းက အားလုံး အဆင်သင့်ဖြစ်အောင် လုပ်ထားသည်။ ဆုဝန်နှင့် ရှန်ယာယာတို့က မြင်းလှည်းထဲ ဝင်ပြီး သွားလိုက်တော့၏။

ရှန်လင်းနှင့် အတူ ရှိနေစဉ်၌ ဆုဝန်သည် ပိုစိတ်အေးလာပြီး စိုးရိမ်ပူပန်မှု နည်းလာသည်။

စာအုပ်ထဲတွင် ဆုဝန်က ရှန်လင်းကို လက်ထပ်ချိန်၌ ရှန်လင်း၌ ပိုက်ဆံများစွာ ရှိနေပြီ ဖြစ်သည်။ စာအုပ်ဖတ်ထားသော ဆုဝန်က ငွေကြေးကြောင့်သာ ရှန်လင်း ဆောင်ယူလာသည့် တည်ငြိမ်မှုကို ခံစားမိခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ ယခုမူ လူတစ်ယောက်ကို စိတ်အေးစေသည်မှာ ငွေကြေးဥစ္စာသာမက ရှန်လင်း ကိုယ်တိုင် ဖြစ်နေပုံပေါ်၏။

ဝမ်လော့ရှန်းက အလွန် စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်နေလေ၏။ သူ မနက်စောစော အိပ်ယာထချိန်၌ သူ မျက်နှာသစ်ရန် မည်သူမှ သူ့ကို ရေပူသယ်မလာပေးပေ။ သူ့အတွက် မည်သူမှ မနက်စာ မပြင်ဆင်ပေးသလို ကျောင်းတက်ရန်အတွက် ပစ္စည်းများလဲ ပြင်ဆင်ပေးထားသူ မရှိ။ ဤရက်များအတွင်း ဝမ်လော့ရှန်းသည် သူ့ဘာသာသူ ပစ္စည်းများကို ကမန်းကတမ်း ပြင်ဆင်ရ၏။ သို့သော် အဆုံးကျ အဆင်မပြေသေးပေ။ ယခင်ကကဲ့သို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် မနေနိုင်တော့ပေ။