မယ်ကံကောင်းလေးရဲ့ ဘဝတစ်ကွေ့

အခန်း ( ၅၈ )

အခန်း ( ၅၈ )

ရှန်လင်း၊ ဆုဝန်နှင့် ပေါက်စီသည် လင်မယားတို့က ‌ဝမ်လော့ရှန်း အပေါ် အမြင်ဆိုးနေကျ၏။ အစ၌ ဝမ်လော့ရှန်းသည် အနည်းငယ် ဒေါသထွက်ခဲ့သည်။ သို့သော် ထိုလူများသည် သာမန်လူတစ်ယောက် ဖြစ်ပြီး သူက စာသင်သား တစ်ဦးဖြစ်၏။ သူတို့နှင့် တွယ်ကပ်ရန် မလိုဟု စဉ်းစားမိလိုက်သည်။

ထို့အပြင် ဝမ်လော့ရှန်းသည် သူ၏အတန်းဖော်များက ရှန်လင်းကို မြင်တွေ့ချိန်၌ အတိတ်တုန်းက သူတို့ လေးစားခဲ့ရသည့် ပါရမီရှင်က လမ်းဘေး၌ ဈေးရောင်းနေရတာကို တွေ့ကြတော့မည်ဟု တွေးချိန်၌ စိတ်သက်သာရာ ရသွားသည်။

သူသည် တစ်နှစ်ပတ်လုံး၏ မုန့်ဈေးတန်းကို ဖြတ်ခဲ့၏။ ဤဈေးတန်းထဲ၌ စားစရာရောင်းသူ များစွာ ရှိသော်ငြား ကျော်ကြားသူက နည်း၏။ ပေါက်စီသည် လင်မယားသာလျှင် စီးပွားအနည်းငယ် ဖြစ်ထွန်းကြောင်း သူသိသည်။

ဝမ်လော့ရှန်းသည် သူ၏အဝတ်အစားကို သေသပ်အောင် ပြင်ပြီးနောက် တစ်စုံတစ်ခု မှားယွင်းနေတာကို တွေးမိသွားသည်။ သူ အိမ်မှ ထွက်လာတာ အနည်းငယ် နောက်ကျ၏။ ထိုလူများနှင့် စကားများနေသောကြောင့် ဤနေရာ၌ အချိန်အနည်းငယ် ကြာသွားပြီ ဖြစ်ကာ သူ နောက်ကျတော့မှာပဲ ဖြစ်သည်။

ဝမ်လော့ရှန်းသည် သွက်သွက်ကလေး ကျောင်းတော်သို့ သွားလိုက်လေ၏။

ပေါက်စီသည် အမျိုးသမီးက ကျိန်ဆဲတော့သည်။

“ စာသင်သား တစ်ယောက်နဲ့ တူပေမဲ့ သူ့ရဲ့ အပြောအဆို၊ အပြုအမူတွေက ဝက်စာရောင်းတဲ့သူတွေ၊ ဟင်းသီးဟင်းရွက် ရောင်းတဲ့သူတွေလောက်တောင်

မကောင်းဘူး ”

ဆုဝန်၊ ရှန်လင်းနှင့် ပေါက်စီသည်လင်မယားတို့သည် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အမြင်မကြည်ကြသာ်ငြား ဝမ်လော့ရှန်းကို အထင်အမြင်သေးတာ သံသယဖြစ်ဖွယ် မရှိပေ။

ဆုဝန်သည် အရိုးစွပ်ပြုတ်ကို တည်ထားလိုက်သည်။ သူသည် မာလာထန်းကို အရသာနှစ်မျိုး လုပ်မှာဖြစ်သည်။ တစ်ခုက အရိုးပြုတ်ရည်ဖြင့် နောက်တစ်ခုက မာလာဟင်းရည် ဖြစ်သည်။ အရိုးပြုတ်ရည်ကို ချက်ရန် အချိန်ယူရအုံးမည် ဖြစ်သော်ငြား အစပ်ဟင်းချိုကိုမူ ပြုလုပ်ရန် လွယ်၏။