မယ်ကံကောင်းလေးရဲ့ ဘဝတစ်ကွေ့

အခန်း (၃၃)လက်ဖွာမှု

အခန်း (၃၃)လက်ဖွာမှု

အဘိုးရှန်က နှုတ်ဟလိုက်၏။

“ ရှန်လင်းက ညည်းကို ပြန်ခေါ်လာဖို့ ငွေခုနစ်တုံးသုံးခဲ့ရတာမဟုတ်လား။ ညည်း ရှန်လင်းအပေါ် ကျိန်းသေပေါက် အကြွေးတင်နေတာပေါ့။ ညည်းရှန်လင်းအပေါ် အကြွေးတင်တယ်ဆိုရင် ရှန်အိမ်ကို အကြွေးတင်နေတာပဲလေ။ ဟုတ်ပြီလား။ ရှန်အိမ်အပေါ် အကြွေးတင်နေတယ်ဆိုမှတော့ ငါတို့အဘိုးကြီးလင်မယားအပေါ် အကြွေးတင်နေတာပဲပေါ့ကွ။ ညည်း ဘယ်လိုမျက်နှာနဲ့များ ငါတို့ကို အစားအသောက်ဖိုး တောင်းတာလဲ”

ဆုဝန်က တည်ငြိမ်စွာ ပြော၏” အဘိုးရှန်၊ အဘိုးပြောတာ မှားနေပြီ။ ကျွန်မ အစ်ကိုကြီးရှန်လင်းကို ငွေခုနစ်တုံး အကြွေးတင်နေတယ်လို့ အဘိုး ဘယ်သူ့ဆီက ကြားခဲ့တာလဲ”

အဘိုးရှန်က မျက်နှာပျက်သွားကာ” ညည်းက ဝန်မခံချင်သေးဘူးလား။ ရှန်လင်းက ညည်းကိုပြန်ခေါ်လာဖို့ ငွေခုနစ်တုံးသုံးခဲ့တယ်ဆိုတာ ချင်းရှီတစ်ရွာလုံး မသိတဲ့သူ ဘယ်သူရှိလို့လဲ”

ဆုဝန်က ပြုံးကာ “ အဘိုးရှန်၊ အဘိုးမှားနေပြီ။ အစ်ကိုကြီးက ဆေးခန်းမှာ ကျွန်မကိုလာရှာခဲ့တယ်။ ကျွန်မယာယာကို အလုပ်တွေအများကြီး ကူလုပ်ပေးခဲ့တာမို့ အစ်ကိုကြီးရှန်က ကျွန်မဆေးဖိုးကို ပေးပေးဖို့ ဆန္ဒရှိတယ်ဆိုတာကို ဆေးခန်းက သမားတော်က ကြားသွားတယ်လေ။ သူက ဒီလို သူရဲကောင်းပီသပြီး သိတ္တိရှိတဲ့သူမျိုးကို တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးဘူးလို့ပြောပြီး အစ်ကိုကြီးရှန်ဆီကနေ ကျွန်မရဲ့ဆေးဖိုးကို မတောင်းတော့တာ”

ဆုဝန်က ကျိုးကြောင်းသင့်သည့် မုသားကိုဆိုလိုက်၏။ အဘိုးရှန်နှင့် အဘွားရှန်တို့သာ ရှန်လင်းက ဆုဝန်အတွက် ငွေခုနစ်တုံးသုံးခဲ့ရသည်ဟု တွေးထင်နေပါက သူ့ကို ကျိန်းသေပေါက် နှောင့်ယှက် အပူကပ်နေတော့မှာပင်။

ဆုဝန်က ဆက်ပြောခဲ့၏။ ” ဦးလေးဝမ်နဲ့ဒေါ်လေးဝမ်တို့က ကျွန်မကို ဝမ်အိမ်ကိုမပြန်စေချင်ဘူးဆိုတာ အဘိုးလည်း သိတာပဲ။ အစ်ကိုကြီးရှန်က ကျွန်မ ပြန်စရာအိမ်မရှိ ဖြစ်နေတာကို မြင်တာနဲ့ ကျွန်မကို ခေါ်လာပေးခဲ့တာ”