မယ်ကံကောင်းလေးရဲ့ ဘဝတစ်ကွေ့

အခန်း (၃၅) (ဂ)

အခန်း (၃၅) (ဂ)

တကယ်တမ်းတွင်တော့ ရှန်လင်းသည် ယန်ညီအစ်ကိုများကို ညစာစားရန်ဖိတ်ရခြင်းမှာ ညီအစ်ကိုများအား လေးစားသမှုရှိခြင်းကို ခံစားမိစေရန်ဖြစ်သည်။ ညီအစ်ကိုများစွာရှိခြင်းကြောင့် ရွာထဲတွင် အနိုင်ကျင့်ခံရခြင်းမျိုး မရှိသော်လည်း သူတို့ကို လေးစားသူမှာတော့ နည်းပါး၏။ ညီအစ်ကိုများခြင်းက အားလုံးသည် သနားစရာကောင်းနေသည်ဟု မဆိုလိုပေ။

ညီအစ်ကိုများသည် ရှန်အိမ်၏ အဓိကခန်းမထဲသို့ ဝင်ခဲ့ကြ၏။ ငါးဟင်းနှစ်ခွက်အပြင် စားပွဲပေါ်တွင် သေရည်သုံးအိုးပါ ရှိနေသေးသည်ကို မြင်လိုက်ရလေသည်။

ရှန်လင်းသည် စားပွဲပေါ်မှာ သေရည်များကို ဆုဝန်၏ပိုက်ဆံနှင့် ဝယ်ထားခြင်းဟု တွေးလိုက်၏။ ပြန်သိမ်းထားလိုက်ရန်မှာလည်း ဧည့်သည်များ မြင်မိပြီးသား ဖြစ်နေမည်ကို စိုးထိတ်မိ၏။ ပြန်မသိမ်းပါလျှင်လည်း ဆုဝန်၏ပိုက်ဆံကို ထပ်သုံးမိဦးချေမည်။ 

ဆုဝန်က ရှန်လင်း၏စိုးရိမ်မှုကို သိသိသာသာပင် လျစ်လျူရှုထား၏။ ဆုဝန်သည် ရှန်လင်းအား သူယခင်က သေရည်ကိုချက်၍ မြှုပ်ထားခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး နေ့လယ်ကမှ ပြန်တူးထုတ်ထားခြင်း ဖြစ်ကြောင်းပြောလာ၏။

ရှန်လင်းက ဤသေရည်မှာ ဝမ်မိသားစုနှင့် သက်ဆိုင်နေနိုင်သည်ဟု ထင်သွားနိုင်ကြောင်း ဆုဝန် တွေးမိ၏။ သို့ဖြစ်ရာ သေရည်ကို သူ ရွာလယ်ကွင်းများထဲမှ နုတ်လာသော ကောက်နှံပင်များဖြင့် ချက်ထားခြင်းဖြစ်ပြီး ဝမ်မိသားစုနှင့် မသက်ဆိုင်ကြောင်း ရှင်းပြလာ၏။

ရှန်လင်းက အခုမှ နည်းနည်း စိတ်သက်သာရာရသွားတော့သည်။

ယန်အိမ်မှညီအစ်ကိုများသည် အထဲတွင် ဆုဝန်ချက်ထားသော ငါးအစပ်ဟင်းကို စားနေကြ၏။ သူတို့ ယနေ့စားခဲ့သော ဆုဝန်၏အသားပြားကြော်မှလွဲ၍ သူတို့ အသားမစားရသည်မှ ကြာခဲ့ပြီဖြစ်ရာ လွန်စွာ စိတ်ချမ်းသာနေကြလေသည်။

သေရည်သုံးအိုးပါ ထည့်ပေါင်းထားသေးရာ ပို၍ပင် ပျော်ရွှင်သွားတော့၏။

ဆုဝန်သည် ရှန်ရှီး၊ရှန်ယာယာနှင့် ယန်အိမ်မှ လူကြီးနှစ်ယောက်အတွက် မစပ်သည့် ငါးတိုဟူးဟင်းတစ်အိုး ပြင်ဆင်ပေးထား၏။ ယန်ညီအစ်ကိုများနှင့် ရှန်လင်းတို့ စားသောက်ပြီးစီးချိန်တွင် ရှန်ယာယာသည်လည်း လူအိုကြီးယန်နှင့် အမျိုးသမီးယန်တို့ကို ငါးတို့ဟူးဟင်း သွားပို့ပေးပြီးလေပြီ။