မယ်ကံကောင်းလေးရဲ့ ဘဝတစ်ကွေ့

အခန်း (၄၁) ချင်းကျိုးကောင်တီ

အခန်း (၄၁) ချင်းကျိုးကောင်တီ

အစပိုင်းတွင်တော့ ရွာသားတချို့သည် သကြားတုတ်ထိုးချိုချဥ်ရောင်းသည့်အတွက် ရှန်လင်းကို လှောင်ပြောင်ခဲ့ကြ၏။ ကျန်းအာ့ကောသည် ရှန်လင်းက တုတ်ထိုးများ ရောင်းထွက်မည် မဟုတ်ဟု ပြောသည့်အချိန်တွင် သူတို့ သေအောင် ရယ်မောခဲ့လေ၏။ နောက်ပိုင်း၌ ရှန်လင်း သကြားတုတ်ထိုးချိုချဥ်များစွာ ရောင်းချကြောင်း သူတို့သိသွားသည့်အခါ ရှန်လင်း၏ကံကို စတင် မနာလိုဖြစ်လာတော့ကြ၏။

ချင်းရှီရွာမှလူများက သစ်သီးရိုင်းများမှ သကြားတုတ်ထိုးချိုချဥ် မည်လို့လုပ်ကာ ရောင်းချကြောင်း လေ့လာကုန်၏။ သို့ရာတွင် သူတို့အားလုံး ကျရှုံးခဲ့လေသည်။ သို့ဖြစ်ရာ သူတို့သည် ရှန်လင်းအား သကြားတုတ်ထိုးချိုချဥ်လုပ်နည်းကို စမေးကြတော့၏။ အားလုံး ကျရှုံးသွားပြီးနောက် ရှန်လင်း၏ အပြစ်ဖြစ်ကြောင်း ထပ်ဆိုလာကြပြန်သည်။

‘မင်းမှာ ငွေရှာဖို့နည်းလမ်းရှိရင် ဘာလို့ အားလုံးကို မမျှဝေပေးချင်ရတာလဲ’

ရှန်လင်းအား ထိုကလေးကုလားအလုပ်များကို မလုပ်ဘဲ လယ်သာကောင်းကောင်းစိုက်ရန် နေ့စဥ် ဖျောင်းဖျနေသည့်ရွာသားများလည်း ရှိပေ၏။

ရှန်လင်းသည် စာလေ့လာခြင်းနှင့် လယ်စိုက်ခြင်းကသာ အကောင်းဆုံးလမ်းဟု ထင်ခဲ့ဖူးသည်။ သို့ပေသိ ဤရက်ပိုင်းအတွင်း ရှန်လင်း သကြားတုတ်ထိုးချိုချဥ် ထွက်‌ရောင်းသည်မှာ တစ်ရက်လျှင် အချောင်းသုံးလေးရာခန့် ရောင်းရလေ၏။ ဝင်ငွေ ကြေးပြားသုံးလေးရာရှိရာ ရှန်လင်းမှာ လုံးဝ အတွေးပြောင်းသွားတော့သည်။

တစ်နှစ်ပတ်လုံး ပင်ပင်ပန်းပန်း လယ်လုပ်ပြီးမှ နောက်ဆုံး၌ ငွေတုံးနှစ်တုံးကျော်မျှသာ အများဆုံး ရနိုင်မည်ဖြစ်၏။ သို့ရာတွင် ရှန်လင်း ခုနစ်ရက် ရှစ်ရက်မျှသာ ရောင်းရသေးသည့်တိုင် ကုန်ငွေငွေရင်းကို ဖယ်ပြီးလျှင် သူ ငွေနှစ်တုံး ရှာပြီးချေပြီ။

သို့ပေသိ အနီရွာသားများသည် အခုမှ ကိုယ်တွေ့မကြုံဖူးချင်ယောင်ဆောင်ကာ ရှန်လင်း သကြားတုတ်ထိုးချိုချဥ်ရောင်းခြင်းမှာ အဓိပ္ပာယ်မရှိဟု ပြောကြသည်ပင်။ ရှန်လင်းနှင့် ဆုဝန်သည် သစ်သီးရိုင်းနှင့်လုပ်သော သကြားတုတ်ထိုးချိုချဥ်ရောင်းခြင်းမှ အမြတ်ရမှန်း သိကြလေရာ အနှီလူများ၏ ကြင်နာသော အကြံပေးချက်များအား သဘာဝကျစွာပင် ဘေးဖယ်ထားလိုက်၏။