မယ်ကံကောင်းလေးရဲ့ ဘဝတစ်ကွေ့

အခန်း (၃၂) (ခ)

အခန်း (၃၂) (ခ)

ဆုဝန်သည် ထိုဟင်းပန်ကန်ကို ရွာလူကြီးအဖို့ ချန်ထားခြင်းမဟုတ်ဘဲ ရှန်လင်း နောက်နေ့စားရန် ချန်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့သော် လက်ရှိအခြေအနေအရ ရွာလူကြီးဝမ်သည် အဘိုးရှန်နှင့် အဘွားရှန်ကို ကူညီရန် ရောက်လာသည်မှာ ထင်ရှားသည်။

စာအုပ်ထဲတွင် ရွာလူကြီးနှင့် အဘိုးအဘွားရှန်တို့၏ ဆက်ဆံ‌ရေးကို ဖော်ပြထားသည်။ ရှန်လင်း၏အဖေ ရှန်လျိုယာ သေဆုံးပြီးသည့်နောက်တွင် အဘိုးရှန်နှင့် သားကြီးရှန်တိူ့သည် ရှန်လင်းမိသားစု၏ ပိုင်ဆိုင်မှုများကို ခွဲဝေယူလိုခဲ့သည်။ ထို့ပြင် ရှန်လျိုယာတွင် သားသမီးနှစ်ယောက် ရှိသော်လည်း သူ သေဆုံးသောအခါ သူ့ပိုင်ဆိုင်မှုများကို နှစ်ယောက် ခွဲယူခွင့် မရခဲ့ပါချေ။

သို့သော် အဘိုးရှန်နှင့် သားကြီးရှန်တို့ကမူ ခွဲဝေယူလိုက်ကြပေသည်။ ရှန်လင်းသည် သူ၏ နှလုံးသားထဲတွင် သူ့အဖေ မရှိတော့လျှင်တောင် သူ့အဘိုးနှင့် အဘွားတို့အတွက် ဂုဏ်ယူဖွယ် ဖြစ်အောင် ကြိုးစားရမည်ဟူသည့် တာဝန်သိစိတ်ကို ခံယူထားသည်မှာ သူတို့အတွက် အကြောင်းပြချက်ကောင်းတစ်ခု ဖြစ်သွားသည်။ ရလဒ်အနေနှင့် ရွာလူကြီးဝမ်သည် အဘိုးရှန်နှင့် သားကြီးရှန်တို့အား ဒုတိယသားချန်ခဲ့သည့် စည်းစိမ်များကို ခွဲဝေယူရန် ထောက်ခံကူညီပေးခဲ့လေသည်။

ဤရွာလူကြီးသည် ကိစ္စများကို မျှတအောင် လုပ်ပေးနေတတ်သည့် လူကောင်းတစ်ဦးတော့ မဟုတ်ပါချေ။

သို့သော် အဆုံးတွင် ရွာလူကြီးဝမ်တွင် ဖိအားများရှိကြောင်း ပြောလေသည်။ ယနေ့ကဲ့သို့ပင် အဘိုးရှန်နှင့် အဘွားရှန်တို့သည် အ‌တော်ပြန်လှည့်မရတော့သည်မှာ ထင်ရှားသည်။ သို့သော် ရွာလူကြီးဝမ်သည် သားကြီးရှန်ဆီမှ အကျိုးအမြတ်များ ယူပြီး ရှန်လင်းအား တာဝန်မသိတတ်သူ မြေးမိုက်အဖြစ် သတ်မှတ်စွပ်စွဲထားသောကြောင့် အဘိုးရှန်ကို ကူညီနေခြင်းဖြစ်ပေသည်။

ယခုတွင်မူ ရွာလူကြီးရှန်သည် ထိုလူများအား ဦးစွာ စားစေခဲ့ရပေသည်။

ဆုဝန်သည် ဝက်နံရိုးနှပ်ဟင်းပန်းကန်နှင့် ထမင်းတစ်ပန်းကန်ကို ခူးကာ ရွာလူကြီးဝမ်ကို ပေးရင်း ပြောလိုက်သည်။