မယ်ကံကောင်းလေးရဲ့ ဘဝတစ်ကွေ့

အခန်း (၇)

အခန်း (၇)

ဆုဝန်က ချင်းရှီရွာနှင့် ငါးမိုင်ဝေးသော ချင်းယွင်ကောင်တီသို့သွားရန် စီစဥ်ထား၏။ နောက်ပြီး ရှန်မိသားစု အမြန်ဆုံး ကြီးပွားချမ်းသာလာစေရန် အနာဂတ်တွင် မည်သည့်လုပ်ငန်းလုပ်ကိုင်ရမည်အား တွေးတောလျက်ရှိသည်။ သွမ့်အိမ်တော်တွင် အလုပ်လုပ်ရာမှ ရရှိသည့် လစာများရှိပါက အသေးစားစီးပွားရေး လုပ်ငန်းတစ်ခုလောက် စတင်လုပ်ကိုင်နိုင်ရန် အရင်းအနှီးရနိုင်မည်ပင်။

ဆုဝန်သည် ယာယာကို အလေးအနက်မေးလိုက်သည်။

“ နင် ငါနဲ့အတူ မြို့ပေါ်လိုက်မလား”

ချင်းရှီရွာသည် ချင်းယွင်ကောင်တီနှင့် သိပ်မဝေးလှပေ။ ခြေကျင်သွားလျှင် တစ်နာရီအတွင်း ရောက်နိုင်သည်။ ပုံမှန်အားဖြင့် အရွယ်ရောက်ပြီးသားလူကြီးများသည် မြို့ပေါ်သို့ အလုပ်လုပ်ရန် သွားလေ့ရှိကြပြီး ကလေးများကိုတော့ သူတို့နှင့်အတူ ခေါ်သွားခဲလေသည်။

ကလေးများအားလုံးက ချင်းယွင်ကောင်တီသို့ သွားနိုင်ရန် မျှော်လင့်တောင့်တကြ၏။

ဆုဝန်က ပန်းကလစ်နှင့်ကောင်မလေးကို ပြောလိုက်ပြန်၏။

“ နင်က ယာယာရဲ့သူငယ်ချင်းကောင်းပဲ။ နင်လည်း ငါနဲ့အတူလိုက်လို့ရတယ်”

ရှန်ယာယာနှင့် ပန်းကလစ်နှင့်ကောင်မလေးတို့မှာ ပျော်ရွှင်စွာ ခေါင်းညိတ်လိုက်ကြသည်။ မြို့ထဲတွင် ပစ္စည်းပစ္စရာမျိုးစုံ ရောင်းချသည့်ဆိုင်များရှိပြီး ပြဇာတ်တေးဆိုသူများ၊ မျောက်ပြကာ ဖျော်‌ဖြေသူများ၊ ဆပ်ကပ်ပညာရှင်များဖြင့်လည်း စည်ကားသက်ဝင်လျက်ရှိသေး၏။

အနီးတစ်ဝိုက်မှ ကလေးများက ရှန်ယာယာအား အားကျသည့်အကြည့်များဖြင့် ကြည့်နေခဲ့ကြသည်။

အစိမ်းရောင်ပန်းကလစ်နှင့် ကောင်မလေးတစ်ဦးတည်းကသာလျှင် လှောင်ပြောင်သရော်ခဲ့၏။

“ မြို့ပေါ်သွားခဲ့ရင်တောင် ဘာမှဝယ်နိုင်မှာလည်း မဟုတ်ဘဲနဲ့များ မသွားတာကမှ ပိုကောင်ဦးမယ်”

အစိမ်းရောင်ပန်းကလစ်နှင့် ကောင်မလေးသည်ကား ဆုဝန်တွင် ငွေမရှိကြောင်း သိနေခဲ့၏။