မယ်ကံကောင်းလေးရဲ့ ဘဝတစ်ကွေ့

အခန်း (၃၈) (ခ)

အခန်း (၃၈) (ခ)

ဆုဝန်သည်လည်း အတော်လေး နားလည်သွားသည်။ ယခုအခါ ရှန်လင်းက ပြောသည့် "သုံးယောက်လုံး ဘဝကောင်းမှာ နေရမယ်" ဟူသောစကားကို ဆုဝန်သည် အချိန်အကြာကြီး ကြားယောင်နေမိသည်။

ရှန်လင်းသည် မီးဖိုချောင်သို့ သွားပြီး အသီးအရွက်အချို့ကို အတူတူစားဖို့ ကြော်နေသည်။

ဆုဝန်သည် ရှန်လင်းနှင့် အလုပ်လုပ်ရာတွင် မပြိုင်ပေ။ ထို့ပြင် ရှန်လင်းသည် ယနေ့ အလွန် မပင်ပန်းခဲ့ပေ။ ဆုဝန်သည် မိသားစု၏ အလုပ်ကို အတူတကွ မျှဝေ လုပ်ဆောင်သင့်သည်ဟု ယူဆခံယူထားသည်။

ဒုတိယနေ့ နံနက်သောစောတွင် ရှန်လင်းသည် လက်အိတ်များကို ဝတ်ဆင်ကာ စိုက်ခင်းသို့ သွားပြီး ပြောင်းများကို ခြွေလေသည်။ ပြောင်းများသည် ရက်အတော်ကြာသောအခါ ခြောက်နေပြီ။ ထို့ကြောင့် ရှန်လင်းသည် ယခုနှစ်တွင် အမြန်ဆုံး ပြောင်းခြောက်သွားသူ ဖြစ်သည်။

ရှန်လင်းသည် စိုက်ခင်းထဲတွင် ပြောင်းဖူးများကို ခြွေနေသည်။ အဘိုးရှန်နှင့် အဘွားရှန်တို့သည် သူတိူ့သားကြီးကို ရှန်လင်းကဝိုင်းမကူသောကြောင့် အပြစ်ဆိုရန် လာကြသည်။ ရှန်လင်းသည် အဘိူးရှန်နှင့် အဘွားရှန်တို့၏ မျက်နှာများကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း လှမ်းမြင်လိုက်သည်။ ရှန်လင်းက အဘိုးရှန်အား ပြောလိုက်၏။

"ဦးလေးရဲ့ မိသားစုကသာ ကျွန်တော့်ကို ပြောင်းဖူးခြွေတဲ့နေရာမှာ အရင်ဆုံး လာကူညီပေးမယ်ဆိုရင် ကျွန်တော်လဲ ဦးလေးအလုပ်ကို သွားပြန်ကူ ပေးပါ့မယ်"

အဘိုးရှန်သည် လုံးဝ မမျှော်လင့်ထားပေ။ သားကြီးရှန်နှင့် အခြားလူများသည် သူတို့အလုပ်တွေ မပြီးသေးဘဲ မည်သို့ ရှန်လင်းကို ကူညီနိုင်မည်နည်း ဟုသာ ပြောလိုက်သည်။

ရှန်လင်းကလဲ "ကျွန်တော်လဲ ကျွန်တော့အလုပ်မှ မပြီးသေးတာ။ ဦးလေးကို ဘယ်လိုလုပ် လာကူညီပေးနိုင်ပါ့မလဲ" ဟုသာ ပြောလိုက်သည်။ ထိုသို့ပြောပြီးနောက် အဘိုးရှန် ဘာတွေပဲ တက်ပြောနေပါစေ၊ ရှန်လင်းသည် ဘာမှမကြားသလိုသာ နေနေလိုက်တော့သည်။