မယ်ကံကောင်းလေးရဲ့ ဘဝတစ်ကွေ့

အခန်း (၁၅) သင်ယူသည့်နည်းလမ်း

အခန်း (၁၅) သင်ယူသည့်နည်းလမ်း

ယခင်က ကြိတ်ဆုံရုံသို့ အလုပ်သွားလုပ်မည့် ဆုဝန်ရှိလေသည်။ ယခုမူ ဆုဝန် မရှိတော့ချေ။ ဝမ်အဖေမှာ နေ့တိုင်း ထိုအချိန်နာရီများကို မနှောင့်နှေးစေလို၍ ဝမ်လော့ရှန်းကို သွားခိုင်းရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်၏။

အလုပ်ကြိုးစားသည့် ဝမ်အဖေ၏မျက်လုံးထဲတွင် ဝမ်လော့ရှန်းစာလေ့လာရန်သွားခြင်းမှာ လေဒဏ်၊မိုးဒဏ်မခံရဘဲ ဇိမ်ကျလွန်းပေ၏။ ကျောက်တုံးနှယ် လေးလံသည့်အိတ်ကို မဖို့ရန်လည်း မလိုအပ်ချေ။ အနှီစာလေ့လာခြင်းမှာ ကောင်းချီးတစ်ခုပင်။ သို့ဖြစ်လေရာ ဝမ်လော့ရှန်း ပြန်ရောက်ပြီးနောက် အလုပ်နည်းနည်းလောက် သွားလုပ်ခြင်းမှာ သူ့ကိုပင်ပန်းစေမည် မဟုတ်ချေ။

ယနေ့၌ ဝမ်လော့ရှန်းနှင့် လီရှန့်တို့မှာ သွမ့်ကျင်းထျန်နှင့်အတူ သွမ့်အိမ်တော်သို့ ညစာစားပြီး စာလေ့လာရန် သွားခဲ့သည်။

ဝမ်လော့ရှန်းမှာ မနက်စာ မစားထားခဲ့သည့်အပြင် နေ့လယ်တုန်းကလည်း သွမ့်ကျင်းထျန်၏ အစားအသောက်ရနံ့ကြောင့် ကျောင်းမှကျွေးသည့်စားစရာအား အများကြီးမစားခဲ့ရာ ယနေ့၏ အစားအသောက်တို့မှာ အရသာရှိလှသည်ဟု ခံစားရလျက် ပန်းကန်လုံးကြီး ဘယ်နှပန်းကန်မှန်း မသိအောင်ပင် စားခဲ့လေ၏။

ထို့နောက် သွမ့်အိမ်တော်၌ သွမ့်ကျင်းထျန်၊ လီရှန့်တို့နှင့်အတူ သင်ခန်းစာများအား ပြန်နွှေးခဲ့၏။ သုံးဦးသားမှာ စာလေ့လာရင်း ဆုဝန်၏ လိမ္မော်ဖျော်ရည်အား သောက်ကြသည်။ စာလေ့လာမှု ပြီးဆုံးသော် ဆုဝန်၏ဖက်ထုပ်လုံးများကို စားကြပြီးမှသာလျှင် ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ပြန်လာခဲ့ကြသည်။

ဆောင်းဦးညသည်ကား ရေခဲတစ်မျှ အေးစိမ့်လျက်ရှိ၏။ ဝမ်လော့ရှန်းမှာ ချမ်းစိမ့်စိမ့်ဖြစ်လာရသည်။ သူ မနက်က အဝတ်အစား ခပ်ထူထူဝတ်ခဲ့သင့်၏။ တစ်နေကုန်လုံး အနွေးဓာတ်ကို မည်သို့မျှ မခံစားရပါချေ။

ဝမ်လော့ရှန်းသည် ခြေလှမ်းများကို အရှိန်မြှင့်ကာ အိမ်ပြန်ခဲ့လိုက်၏။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို နွေးသွားစေရန် လက်ဖက်ရည်ကြမ်းနွေးနွေးတစ်ခွက် သောက်ချင်ခဲ့သော်လည်း အိမ်တွင် ယခင်ကကဲ့သို့ လက်ဖက်ရည်ကြမ်း ရှိမနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။