မယ်ကံကောင်းလေးရဲ့ ဘဝတစ်ကွေ့

အခန်း (၂၆)(ခ)

အခန်း (၂၆)(ခ)

ဝမ်လော့ရှန်းသည်မူ ညစာစားချိန်အတွင်း အေးဆေးတည်ငြိမ်စွာ ပြောဆိုနေသောလူမှာ ဆုဝန်ဖြစ်သည်ကို မယုံနိုင်ပင်ဖြစ်နေလေသည်။

ယခင်ဘဝက ဧည့်ခံပွဲရှိတိုင်း ဝမ်လော့ရှန်းသည် ယန်ယွင်ရန်ကိုသာ ခေါ်ဆောင်လာတတ်သည်။ ယန်ယွင်ရန်သည် ပညာတတ်ပြီး လိုက်လျောညီထွေရှိသည့်အတွက် ပညာသင်ဖက်များ၏ အမျိုးသမီးများကို သာမန်ပြောဆိုသကဲ့သို့ပင် ပြောဆိုဆက်ဆံတတ်ပေသည်။ ဝမ်လော့ရှန်း၏ စိတ်ထဲတွင် အကယ်၍ ဆုဝန်သာ သွားလျှင် သူအရှက်ရပေလိမ့်မည်ဟု တွေးထင်ထားခြင်း ဖြစ်ပေသည်။

ဧည့်ခံပွဲ၏ ဒုတိယပိုင်းတွင် ဧည့်သည်များသည် လွတ်လွတ်လပ်လပ် လျှောက်သွားကာ အခြားသူများနှင့် စကားပြောကြလေသည်။ အမျိုးသားဧည့်သည်အများအပြားသည် ဆုဝန်နှင့် စကားပြောချင်ကြသည်။

ဤသည်မှာ ယနေ့ ဧည့်ခံပွဲသို့ လာရောက်ကြသော အမျိုးသမီးတို့အဖို့ မထင်မှတ်ထားသော အရာဖြစ်ပေသည်။ သူတို့သည် ယနေ့ည၏ ဇာတ်ဆောင်အဖြစ် ချောင်ယွဲ့ရူနှင့် ယန်ယွင်ရန်တို့ကို ထင်မှတ်ထားသော်လည်း သွမ့်မိသားစုမှ သာမန် ထမင်းချက် မိန်းကလေးတစ်ဦး ဖြစ်လိမ့်မည်ဟုတော့ မထင်ထားကြပါ။

ယန်ယွင်ရန်သည် ပို၍ပင် မကျေမချမ်းဖြစ်သွားသည်။ သူမသည် ဆုဝန်အား မျက်လုံးထဲပင် မထည့်ဖူး‌ပေ။ သို့သော် ယနေ့တွင် ဆုဝန်သည် သူမထက်ပင် ပို၍ တောက်ပနေလေသည်။

ယန်ယွင်ရန်သည် ဝမ်လော့ရှန်းအား လှမ်းကြည့်လိုက်သောအခါ ဝမ်လော့ရှန်းက ဆုဝန်အား ကြည့်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။

ယန်ယွင်ရန်သည်လည်း မခေသော အမျိုးသမီးတစ်ဦး ဖြစ်သည်နှင့်အညီ အမျိုးသားဧည့်သည်များနှင့် အမျိုးသမီးများ ဝိုင်းနေသော ဆုဝန်ဆီသို့ လျှောက်သွားပြီး ပြောလိုက်သည်။ “ညီမဆုဝန် ဒီဧည့်ခံပွဲ ပြီးသွားရင်လေ အားလုံးက ဂန္ဓမာပန်းတွေ လိုက်ကြည့်ပြီး ဂန္ဓမာပန်းနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ ကဗျာတွေကို စပ်ဆိုကြလိမ့်မယ်။ အစ်မနဲ့ လိုက်ခဲ့မလား အစ်မက မင်းကို ကဗျာလေးသင်ပေးမယ်။ အာ နေပါဦး မင်း အမြန်ဆုံးပြောဖို့တော့ လိုမယ်ထင်တယ်။ အားလုံးက အစ်မသင်ပေးတဲ့ ကဗျာကို ရွတ်ခိုင်းနေရင် ငါ့ညီမ ရွတ်ပြစရာ မရှိဘဲ နေမှာစိုးလို့လေ” ယန်ယွင်ရန်စကား၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ ဆုဝန်သည် ဘာကဗျာစာပေမှ မဖတ်ဖူးကြောင်း အားလုံးကို အသိပေးရန်ဖြစ်သည်။ ကဗျာစာပေနှင့် စာအုပ်များစွာကို ဖတ်ရှုဖူးကြသော ဤအမျိုးသမီးများနှင့် သာမန်စာအုပ်သာ ဖတ်ဖူးသူတို့မှာ ကွာခြားလေသည်။