မယ်ကံကောင်းလေးရဲ့ ဘဝတစ်ကွေ့

အခန်း (၄၇) မျှော်လင့်ချက်အပြည့်နဲ့ ဝမ်ရှီး

အခန်း (၄၇) မျှော်လင့်ချက်အပြည့်နဲ့ ဝမ်ရှီး

ဆုဝန်နှင့် ရှန်လင်းက လက်ထပ်ဖို့ ကတိကဝတ်ပြုထားကြ၏။ လက်ထပ်မည့်အချိန်အတွက်ကမူ အချိန်ကောင်းကို စောင့်ဆိုင်းနေရုံသာဖြစ်၏။

ဆောင်းတွင်း၌ လယ်တွင် လုပ်စရာလယ်အလုပ်မရှိရာ ရှန်လင်းသည် တံမြက်စည်းတစ်ချောင်း ကောက်ကိုင်၍ ခြံဝင်းကို လှည်းကျင်းလေ၏။ ဆုဝန်နှင့် ရှန်ရှီးသည်တော့ မီးဖိုပေါ်တွင် ရေနွေးတစ်အိုးတည်ကာ မီးဖိုနားတွင် စကားပြောနေကြ၏။

ရှန်လင်းသည် ခြံဝင်းကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေခဲ့သည်။ လှည်းရင်းလှည်းရင်းဖြင့် တံခါးအနီးသို့ ရောက်သည်အထိ လှည်းကျင်း၏။ ရှန်လင်းသည် တံခါးဖွင့်၍ အပြင်ထွက်ကာ တံခါးအနီးဝန်းကျင်ကိုပါ လှည်းကျင်းတော့၏။

ဝမ်လော့ရှန်းသည် ဤရက်ပိုင်းအတွင်း ရှန်မိသားစုနှင့် ဆုဝန်တို့ ချင်းကျိုးကောင်တီမှ ပြန်လာမည်ကို စောင့်မျှော်နေလျက်ရှိ၏။ သူ နေ့နေ့ညည စောင့်မျှော်နေခဲ့ခြင်းပင်။ ဝမ်ရှီးက ခြံဝင်းအပြင်ဘက်မှ ဆူညံသံများ ကြားလိုက်သောကြောင့် အပြေးတစ်ပိုင်း ထွက်ကြည့်‌လေ၏။

တံခါးမကြီးအပြင်ကို ရောက်သည်နှင့် ရှန်လင်းက ရှန်အိမ်အပြင်ဘက်တွင် သန့်ရှင်းရေး လုပ်နေလျက်ရှိရာ ရှန်မိသားစု ချင်းကျိုးကောင်တီမှ ပြန်ရောက်ပြီဖြစ်ကြောင်း ထင်ရှားပေသည်။ ရှန်လင်းပြန်ရောက်ပြီဆိုမှတော့ ဆုဝန်လည်း ကျိန်းသေပေါက် ပြန်ရောက်နေမည်ပင်။

နောက်ဆုံးတွင်တော့ ဝမ်ရှီး စိတ်ဒုန်းဒုန်းချသွားရချေပြီ။

ဤရက်ပိုင်းအတွင်း ဝမ်ရှီးက နေ့စဥ်ဓူဝကိစ္စများနှင့် အလုပ်များနေခဲ့ရာ နောက်ဆုံးတွင်တော့ ဆုဝန်၏ ကောင်းကွက်များကို အမှတ်ရသွားပြီဖြစ်၏။ သူငှားထားခဲ့သည့်အဒေါ်ကြီးနှစ်ယောက်မှာ ဆုဝန်လောက် မတော်ချေ။

ယခင်တုန်းက ဆုဝန်သည် အိမ်အတွင်း၊ အပြင်ကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ကာ နေ့တိုင်း မိသားစုအတွက် အရသာရှိသည့် အစားအသောက်များ ချက်ပြုတ်ပေး၏။ စားပွဲခုံသုတ်ခြင်းနှင့် အဝတ်လျှော်ဖွတ်ခြင်း ကိစ္စများအတွက် ဝမ်ရှီးနှင့် ဝမ်လော့ရွှယ်မှာ လုံးဝ စိတ်ပူဖို့ မလိုချေ။