မယ်ကံကောင်းလေးရဲ့ ဘဝတစ်ကွေ့

အခန်း ( ၇၃ ) ရွှေက ဘယ်နေရာမှာမဆို တောက်ပ

အခန်း ( ၇၃ ) ရွှေက ဘယ်နေရာမှာမဆို တောက်ပ

အစ၌ လူတိုင်းသည် ရှန်လင်းက ယခင်ကကဲ့သို့ စာလေ့လာနိုင်ပါ့ဦးမလားဟု သံသယဝင်ခဲ့သည်။ ပြီးခဲ့သည့် အတန်း၌ ဆရာလင်းက ဝေဖန်ပြောဆိုပြီး ဤအတန်းတွင် ဆရာယန်ဝေဖန်ပြောဆိုတာ ခံရပြီးနောက် အထူးသဖြင့် ဆရာယန်၏ ဝေဖန်ပြောဆိုမှုကြောင့် လူတိုင်းသည် ရှန်လင်း ယခင်ကနှင့် မတူတော့ဟု တိတ်တဆိတ် တွေးမိကြ၏။ ယင်းက နှမြောစရာ ကောင်းလှပေသည်။

ရှန်လင်းက ဆရာယန်ကို ပြန်မပြောခဲ့ပေ။ ထိုသို့သော မကောင်းသည့်သူကို ဖက်တွယ်ပြောနေရန် မလိုဟု အမြဲတစေ ယုံကြည်ထားသူ ဖြစ်သည်။ ဆိုရလျှင် သူ စာမေးပွဲအောင်သွားသည်နှင့် ထိုကဲ့သို့ကိစ္စကို သက်သေပြနိုင်မှာပဲ ဖြစ်သည်။ စာမေးပွဲ‌ အောင်သွားလျှင် ထိုသို့သော သံသယများက သူ့ဘာသာသူ ပျောက်သွားလိမ့်မည်။

လွန်ခဲ့သည့် နှစ်အနည်းငယ်က သူ၏မိသားစု ကျဆင်းသွားချိန်၌ ရှန်လင်းသည် လှောင်ပြောင်ပြောဆိုမှု များစွာကို နားထောင်ခဲ့ရပြီး အေးစက်သောအကြည့်များ လက်ခံခဲ့ရ၏။ ရှန်လင်းအဖို့ ဆရာယန်၏ ဝေဖန်ပြောဆိုမှုကို သည်းမခံနိုင်စရာ မရှိပေ။

ဆရာနှင့် စကားများနေဖို့ အချိန်သုံးစရာမလို။

ကျောင်းမတက်ခင် နှစ်ရက်အတွင်း ရှန်လင်းက အိမ်ဝယ်ဖို့ အလုပ်များနေခဲ့သည်။ စာဖတ်ရန် အချိန်တောင် မရခဲ့ပေ။ သူ ယနေ့ ကျောင်းလာသည့် အချိန်တွင်တောင် ချက်ချင်း စာမလေ့လာနိုင်ခဲ့သေးပေ။ အိမ်တစ်လုံး ဝယ်ခြမ်းဖို့က စဉ်းစားနေသေးတာ ဖြစ်၏။

ဆရာယန်သည် ရှန်လင်း တိတ်ဆိတ်နေတာကို မြင်သောအခါ သူသည် ဝါဂွမ်းကို လက်သီးဖြင့်ထိုးနေသလို ခံစားလိုက်ရ၏။ မည်သည့် တုန့်ပြန်မှုမှ မရသောကြောင့် သူ စိတ်မအေးသွားပေ။ ရှန်လင်းက ယခုအချိန်တွင် သူ၏ ဖျတ်လတ်မှုများလဲ ဆုံးရှုံးသွားပုံပေါ်၏။ ထိုစဉ်က ရှန်လင်း သူ့ကို ငြင်းခဲ့တာ တော်သေးသည်။ ယခုသူက ယွင်ယန်နှင့်ယှဉ်လျှင် နိမ့်ပါးနေပြီ ဖြစ်ပုံပေါ်၏။

ထိုသို့တွေးမိပြီး ဆရာယန်က စိတ်အေးသွားတော့သည်။ သူက ဝမ်လော့ရှန်းကို ဒုတိယတစ်ကြိမ် ကြည့်ပြီးနောက် သူ မည်သို့ပင် ကြည့်စေကာမူ ဝမ်လော့ရှန်းသည် ယခင်က ပျမ်းမျှအဆင့်ရှိသည့် ကျောင်းသားတစ်ဦးသာ ဖြစ်ခဲ့၏။ သို့သော် လတ်တလော နှစ်များ၌ သူ၏ စာလေ့လာမှုသည် အဆပေါင်းများစွာ တိုးတက်လာသည်။ သိပ်မကြာခင်က ကျဆင်းမှုတချို့ ရှိသော်ငြား မကြာလိုက်ပေ ဝမ်လော့ရှန်းက စာမေးပွဲဖြေရာ၌ အခြားသော ကျောင်းသားများထက် တော်နေသေးဆဲ ဖြစ်သည်။