မယ်ကံကောင်းလေးရဲ့ ဘဝတစ်ကွေ့

အခန်း (၁၁) ငြင်းဆန်ခြင်း

အခန်း (၁၁) ငြင်းဆန်ခြင်း

မနက်ခင်းတုန်းက သူအလျင်စလိုဖြင့် ထွက်လာခဲ့ပြီး လမ်းတစ်လျှောက်လုံး ကမန်းကတန်း ပြေးလွှားခဲ့ရသည်။ ထိုင်ချလိုက်မှသာလျှင် ဝမ်လော့ရှန်းမှာ မူမမှန်ကြောင်း သတိထားမိသွား၏။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင် အနံ့တစ်မျိုး ရှိနေခဲ့၏။ မဟုတ်သေးချေ။ တိတိကျကျ ဆိုရပါလျှင် သူ့မျက်နှာပေါ်တွင် ရှိနေခဲ့ခြင်းပင်။

ဝမ်လော့ရှန်း ယနေ့မနက် မျက်နှာသုတ်ရန် ပဝါထဲသို့ လောင်းချခဲ့သည့် လက်ဖက်ရည်ကြမ်းမှာ ပုပ်နေခဲ့ခြင်းပင်ဖြစ်လေသည်။

ဝမ်လော့ရှန်းမှာ ရှက်လွန်း၍ မျက်နှာမဖော်နိုင်ဖြစ်သွားရသည်။ အရင်ရက်တွေတုန်းက အရာအားလုံး အစီအစဥ်တကျ ဖြစ်နေရက်သားနှင့် ယနေ့ မည်သို့များ ဖြစ်ရပါသနည်း။

ထိုအခိုက်မှာပင် ဝမ်လော့ရှန်း၏ဗိုက်ထဲမှ အသံများထွက်လာပြန်သည်။ မနက်က အလျင်လိုနေခဲ့ရာ ဝမ်လော့ရှန်းမှာ မနက်စာပင် မစားခဲ့ရချေ။

ခါတိုင်းဆိုလျှင် ဝမ်လော့ရှန်းသည် မနက်စာ စားပြီးမှ ထွက်လာသည်ဖြစ်ရာ စာလေ့လာသည့်အချိန်၌ ဗိုက်ဆာခြင်းမျိုး တစ်ကြိမ်တစ်မျှ မရှိဖူးပေ။

ဝမ်လော့ရှန်းမှာ ယနေ့မနက်တွင် အရာအားလုံးမှာ ကမောက်ကမ ဖြစ်နေကြောင်း သတိထားမိသွားတော့သည်။

ပုံမှန်အားဖြင့် ဆုဝန်ကပဲ ဝမ်လော့ရှန်းကို အချိန်မှန်နှိုးပေးခဲ့ပြီး မျက်နှာသစ်ရေနှင့်ပဝါကို ပြင်ဆင်ပေးခဲ့သည်ဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် ဝမ်လော့ရှန်းအား သပ်သပ်ရပ်ရပ် မီးကြွေတိုက်ထားသည့်ဝတ်စုံနှင့် မနေ့ညကမှ တိုက်ချွတ်ထားသောဖိနပ်ကိုပါ ထုတ်ပေးခဲ့သည်ပင်။

ဝမ်လော့ရှန်းမှာ ဝတ်ဆင်လို့ပြီးသည်နှင့် ဆုဝန် မနက်အစောကြီးထကာ ပြင်ဆင်ထားသည့် ကြက်ဥ၊ နွားနို့၊ ခေါက်ဆွဲ၊ ဖက်ထုပ်ပေါင်း၊ ကြက်ဥအစာသွပ်ပေါက်ဆီ၊ ဟင်းရည်အမျိုးမျိုး အစရှိသည်တို့ကို ထွက်စားလိုက်သည်ပင်။ ဝမ်လော့ရှန်း စားသောက်နေချိန်တွင် ဆုဝန်က ဝမ်လော့ရှန်းကျောင်းတော်တွင် သုံးရန်လိုအပ်သည့် ပစ္စည်းများကို ထုပ်ပိုးထားမည်ဖြစ်သည်။