မယ်ကံကောင်းလေးရဲ့ ဘဝတစ်ကွေ့

အခန်း (၃၉) သကြားတုတ်ထိုးချိုချဥ်ရောင်းတာ ရှက်စရာပဲ

အခန်း (၃၉) သကြားတုတ်ထိုးချိုချဥ်ရောင်းတာ ရှက်စရာပဲ

ဆုဝန်က နွားနဲ့ နွားလှည်းငှား၍ ပြန်ခဲ့၏။

ယနေ့ တစ်ဖက်ရွာမှလူများသည် သူ၏ နွားနှင့် နွားလှည်းများကို ဆုဝန် ခဏခဏ သုံးပေးရန် မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် စျေးကို ကြေးပြားဆယ့်သုံးပြားအထိ လျှော့ပေးလေ၏။

ပုံမှန်အားဖြင့် သူ၏ဆွေမျိုးများက သူ့ကို တစ်ပြားတစ်ချပ်မှ မပေးဘဲ နွားနှင့် နွားလှည်းကို ငှားကြရာ နွားနှင့် နွားလှည်းကို ဆုဝန်အား ငှားလိုသည်မှာ သဘာဝပင်။

ဆုဝန် နွားလှည်း ငှားပြီး၍ ပြန်ရောက်လာချိန်တွင် ရှန်ယာယာက  ကလေး၇ယောက်၊ ၈ယောက်ခန့်ကို ခေါ်ထားပြီးဖြစ်ကြောင်း တွေ့လိုက်ရ၏။ တစ်ယောက်ချင်းစီမှာ ကျောတွင် ခြင်းတောင်းကိုယ်စီ လွယ်ထားကြပြီး သူတို့ထဲတွင် ယောက်ျားလေးရော၊ မိန်းကလေးများပါ ပါဝင်၏။

အနှီ ကလေး၇ယောက်၊၈ယောက်မှာ အကုန်လုံးသည်  ပုံမှန်အားဖြင့် ရှန်ယာယာကို အနိုင်မကျင့်ခဲ့ဖူးသော ကလေးများပင်တည်း။ သူတို့၏ မိဘများသည်လည်း ရိုးသားသော လယ်သမားများ ဖြစ်ကြပြီး ရွာရှိ စကားများသူများနှင့် မတူချေ။

ဆုဝန်က ရှန်ယာယာအား မျှော်လင့်ထားသလို ဉာဏ်ကောင်းသည့်အတွက် ချီးကျူးမိ၏။ ရှန်ယာယာသည် ယခင် ဆုဝန် သူ့အတွက် စီစဥ်ပေးခဲ့သည့်အတိုင်း ကလေးတစ်ဦးစီအတွက် ခြင်းတောင်းတစ်ခုစီ စီစဉ်ထားပြီးလေပြီ။ အမှန်ပင် အကူအညီ ကောင်းကောင်း ပေးနိုင်လေသည်။

သစ်သီးရိုင်းများကို မခူးခင် ဆုဝန်သည် ကလေးတစ်ယောက်ကို ကြေးပြားငါးပြားဆီ အရင်ပေးခဲ့၏။ ကျန်သည့်ငါးပြားကို ခူးပြီး နောက်တစ်နေ့တွင် သူတို့ကိုပေးမည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောလေ၏။

ကလေးများမှာ ကျိန်းသေပေါက် ပျော်ရွှင်သွားကြသည်ပင်။ ပုံမှန်အားဖြင့် ထိုသစ်သီးရိုင်းများ စားရသည်ကို မကြိုက်သော်လည်း သစ်သီးရိုင်းများ ခူးရသည်မှာတော့ သူတို့အတွက် ပျော်ရွှင်စရာပင်။ ယင်းသည် အမှန်တကယ်ကောင်းမွန်သည့်အလုပ်ပင်။ ကစားနိုင်ပြီး ငွေလည်းရှာနိုင်သေး၏။ ကလေးအလိမ္မာလေးများမှာ အိတ်ထဲသို့ ပိုက်ဆံ ဤမျှများများရှာနိုင်သည်ကား ပထမဆုံးအကြိမ်ပင်။