မယ်ကံကောင်းလေးရဲ့ ဘဝတစ်ကွေ့

အခန်း (၂၈)

အခန်း (၂၈)

အမျိုးသမီးဝမ်သည် ခေါင်းရှုပ်သွားသည်။ ဆုဝန်သည် သွမ့်အိမ်တော်တွင် အလုပ်လုပ်နေတာဖြစ်သည်။ သူမသည် အဘယ်ကြောင့် လမ်းပေါ်တွင် မေ့လဲနေရပါသနည်း။

မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ သူမဘာအကြောင်းကြောင့် လမ်းပေါ်တွင် မေ့လဲသည်ဖြစ်စေ ဝမ်မိသားစုဘက်မှ ငွေတုံးခုနစ်တုံး ‌‌ပေးရန်မှာ မဖြစ်နိုင်ပါချေ။

ရုတ်တရက် အမျိုးသမီးဝမ်သည် အလွန်ကြီးသော ပြဿနာတစ်ခုကို တွေးမိသွားသည်။ ဆုဝန်သည် ဆရာဝန်ပြရန် ငွေတုံးခုနစ်တုံးကို သုံးခဲ့သည်။ သူမလစာသည် ငွေတုံး သုံးလေးတုံးသာ အများဆုံး ရမည်ဖြစ်သည်။

ဝမ်အမျိုးသမီးသည် ဆုဝန်က တကယ့်အရှုံးသမားဖြစ်ပြီး သူတို့မိသားစုမှာ တကယ့်ကို ကံမကောင်းဟု ခံစားလိုက်ရသည်။

ဆုဝန်၏ ပိုက်ဆံကို မရနိုင်ကတည်းက ဝမ်မိသားစုအတွက် ဆုံးရှုံးမှုကြီး ဖြစ်နေပေပြီ။

အမျိုးသမီးဝမ်က “ကျွန်မ မိသားစုက သူမေ့လဲတာနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဘာမှမလုပ်ပေးနိုင်ပါဘူး။ သူက ခု သွမ့်အိမ်တော်မှာ အလုပ်လုပ်နေတာလေ။ ဆိုတော့ သွမ့်အိမ်တော်မှာ သွားပြီး ပိုက်ဆံသွားတောင်းပါ”

ဆုဝန်သည် ထိုလူကို ဝမ်အမျိုးသမီး၏ ဖြစ်နိုင်ခြေရှိသော အပြုအမူများကို ပြောပြထားခဲ့ပေသည်။ ပြောရမည့်စကားများနှင့် ဗျူဟာများကို စောစောက ပြောပြပေးခဲ့လေသည်။

ထိုလူသည် သူ့လက်ခုပ်ကို တီးပြီးပြောလိုက်သည်။ “အာ ဟုတ်သားပဲ မှတ်မိပြီ။ ဆုဝန်က ထိပ်တန်း တုန့်ဟန်ရှီးကျောင်းရဲ့  ထိပ်တန်းကျောင်းသား ဝမ်လော့ရှန်းအကြောင်းကို ပြောပြဖူးတယ်။ ကလေးသတို့သမီးဖြစ်တဲ့အကြောင်း ‌ပြောပြတာလေ။ အဒေါ် မိန်းကလေးဆုက အဒေါ်တို့အိမ်ရဲ့ ကလေးသတို့သမီးမလား။ ဒါဆိုရင်တော့ ပိုက်ဆံမ‌ပေးဘဲ သူ့ကို ခေါ်သွားလို့ မရဘူးနော်။ သွမ့်မိသားစုနဲ့က ဘာမှ လုပ်စရာကိစ္စမရှိဘူး။ မိန်းကလေးဆုက အဒေါ်တို့အိမ်ရဲ့ က‌လေးသတို့သမီးမလား။ မဟုတ်ဘူး၊ မသိဘူး‌တော့ မပြောနဲ့နော်။ အ‌ဒေါ်တို့မိသားစုက သိပ်ကို မရိုးဖြောင့်ကြတာပဲ”