The tune of life || Larry Stylinson

35. ten poślubiony

Dni w Szkocji płynęły zbyt szybko. Louis i Harry każdego dnia krążyli ulicami Glasgow, wchodząc do sklepów i sklepików, by kupić za dużo pamiątek, książek, zabawek i smakołyków, którymi chcieli obdarzyć Jay z dziewczynkami, sir Hallwarda i Rosalie. Tomlinson miał wyrzuty sumienia za każdym razem, gdy młody hrabia nie pozwalał mu płacić. Harry nie chciał zgodzić się na to, by jego narzeczony wydał choćby pensa, i obiecał mu kupić wszystko, co tylko wpadnie im w dłonie. Louis wywracał na niego oczami, a po kryjomu kupił dla chłopaka piękną zakładkę z ręcznie malowanym pejzażem miasta.

W wieczór poprzedzający ślub Harry zaprosił ukochanego do restauracji. Nie przejmował się matką, która na pewno zgani go za nieobecność na wspólnej kolacji. Miał to gdzieś. O swoich planach powiedział tylko Gemmie, pytając, czy aby na pewno mógł zostawić ją w przedślubne popołudnie. Dziewczyna zaśmiała się tylko pod nosem i kazała mu wrócić możliwie najpóźniej, ale pamiętać, by o poranku wycałował ją i wyściskał, zanim będzie zakładała swoją ślubną suknię.

Louis zmarszczył brwi, gdy chłopak powiedział, że wychodzą. - Dopiero co wróciliśmy ze spaceru - zaśmiał się. Stał jedynie w ręczniku, a krople wody wciąż płynęły po jego klatce piersiowej. Harry pływał wzrokiem po jego ciele, leżąc w samej bieliźnie na łóżku. Ciemne ślady na skórze Louisa za każdym razem sprawiały, że przed oczami ukazywały mu się obrazy minionych nocy.

- Tak, ale teraz zapraszam cię na randkę - odparł. Louis podszedł do łóżka i bez skrępowania odrzucił ręcznik, wsuwając ramiona w ciepły szlafrok. Harry nie spuszczał z niego wzroku.

- Oh, więc czy mógłbym się odwdzięczyć? - zanucił, kładąc się przed chłopakiem. – Również zaprosić cię na randkę?

- Oczywiście - skinął, wyciągając rękę, by oprzeć dłoń na rozgrzanym ciele Louisa. - Ale dziś to ja zapraszam ciebie.

- W porządku. Gdzie mnie zabierzesz?

Harry wychylił się po krótki pocałunek, zanim odpowiedział: - Do restauracji - cmoknął go ponownie. - Na pretensjonalną kolację, przesadzony deser i zbyt słodkie drinki.

- Brzmi wybornie! - Louis parsknął śmiechem, przysuwając się bliżej, by usta Harrego niemal cały czas dotykały tych jego. - Lubię chodzić z tobą na randki, narzeczony.

Młody hrabia poczuł ciepło sercu i na policzkach. Znów pocałował Louisa, bawiąc się jego włosami. Czasem dalej nie dowierzał, że chłopak naprawdę zgodził się zostać jego narzeczonym. Bolało go serce, gdy myślał o tym, że nigdy nie będzie dane mu go poślubić. Ale wiedział, że już do końca świata będzie kochał tylko jego. Nigdy nie czuł czegoś tak silnego, tak prawdziwego i tak szczerego. Nie chciał, by ta miłość kiedykolwiek się skończyła. Nie pozwoliłby na to. Był niemal pewien, że Louis trzymał jego serce w garści.

Dlatego też z pomocą Gemmy wybrał klimatyczną restaurację, w której znajdowało się tylko kilka stolików. Światła nie były ostre, a kominek na jednej z ceglanych ścian sprawiał, że bordowa wykładzina mieniła się w kolorach pomarańczy i złota. Na stole stał świecznik, a na krześle Louisa leżał bukiet kwiatów. Chłopak zachichotał, gdy chwycił go w swoje dłonie. – Oh, czyżby?

- Wiem, że lubisz kwiaty – uśmiechnął się. Kelner postawił wazon na ich stoliku. – Chciałem cię oczarować!

- Robisz to całkiem regularnie – odparł. Usiadł, a Harry dosunął za nim krzesło. Louis poczuł, jak uśmiech bolał go w policzki. – To pewnie dlatego się w tobie zakochałem.

- Oh, czyżby? – powtórzył z chichotem. Pocałował Louisowy policzek i usiadł naprzeciw niego, sięgając po jego dłoń na stoliku. Tomlinson był zdziwiony, ale ścisnął palce swojego narzeczonego. Przestał przejmować się tym, że ktoś mógł na nich patrzeć.