ထိုအမခေါ်တဲ့ ကော်ဖီဆိုင်က တကယ့်ကိုအဆင့်မြင့်ပြီးဈေးကြီးတဲ့ပုံပဲ။နေသစ်က ခုလိုဆိုင်တွေကိုအမြဲခေါ်ပေမယ့် အမြဲ နေသစ်ပဲရှင်းနေရတာမို့ ဈေးကြီးတဲ့ဆိုင်တွေကို အကြောင်းရင်းမရှိပဲ မသွားကြဘူးလို့ ကတိထား ထားကြတယ်။
"ထိုင်လေမောင်လေး "
"ဟုတ်ကဲ့အမ.."
"ဘာများသုံးဆောင်မလဲရှင့်"
"မောင်လေးဘာမှာချင်လဲ..."
"အာ...ရပါတယ် အမအဆင်ပြေတာသာမှာလိုက်ပါ..."
"Ok ပါ အမတို့ကို latte နှစ်ခွက်ပဲပေးပါ။ မုန့်မှာဦးမလား"
"မယူတော့ဘူး အမ"
"အာ့ဆို အဲ့ဒါပဲယူတော့မယ်နော်"
waitress အမထွက်သွားတာနဲ့
"ကဲ အမတို့အလုပ်ကြောင်းပြောရမယ်ဆိုရင် အမတို့ကဖျော်ဖြေသူလို့ပြောရမှာပေါ့"
"ခင်ဗျာ..."
"ဟုတ်တယ် အမတို့က ပျော်ရွှင်မှုလိုအပ်နေတဲ့သူတွေကို ခဏတာပျော်ရွှင်မှုရအောင်ဖျော်ဖြေပေးရတာ"
"ဘာဖျော်ဖြေတာလဲ အမ စင်မြင့်တွေမှာဖျော်ဖြေရမှာလား "
"ဟွန်း ...မောင်လေးရယ် အဲ့လောက်ရိုးရှင်းမလား မောင်လေးနားလည်အောင်ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ အမတို့ကခန္ဓာကိုယ်သုံးပြီးဖျော်ဖြေရတာ ဒါပေမယ့်အမတို့ကကြေးကြီးတယ်။ ထိပ်တန်းသူဌေးတွေပဲသုံးနိုင်တဲ့ အသုံးတော်ခံ"
"အမ ခုဆိုလိုချင်တာက"
"အမတို့က ကြေးမြင့်တဲ့ပြည့်တန်ဆာတွေပဲ။"
ကျွန်တော်အံ့ဩမိသွားတယ်။ကျွန်တော်တကယ်မထင်ခဲ့မိတာ။ဒေါသလည်းထွက်မိတယ်။
"ဒုန်းးးးးကျွန်တော်မလုပ်နိုင်ဘူး အမ"
ဒေါသကြောင့်ကျွန်တော်လည်း ခုံကိုထုပြီး ထလိုက်မိတယ်။လူတိုင်းရဲ့မျက်လုံးတွေကကျွန်တော်တို့ ဝိုင်းဆီရောက်လာကြတယ်။
ထိုအမကတော့တည်ငြိမ်နေပုံနဲ့
"စိတ်လျှော့ပြီးထိုင်ပါဦး လူတွေကြည့်နေကြပြီနော်"
သူပြောတော့မှဆိုင်ထဲကလူတွေ ကျွန်တော်တို့ကိုအကုန်ဝိုင်းကြည့်နေတာသတိထားမိတာကြောင့် ကျွန်တော်လည်း စိတ်လျှော့ပြီးပြန်ထိုင်လိုက်တယ်။
