NARYA

35.Bölüm: Seni Seviyorum

Bir ses... uykumdan sıçrayarak uyanmama sebep olan, kulağımı çınlatacak seviyede güçlü bir ses... Daha önce duymadığım bir ses... Gözlerimin sanki hiç uyumamışım gibi sonuna kadar açılmasına sebep olacak bir ses...

Sonra o sese eklenen çığlık sesleri... Dışarıdan gelen koşma sesleri...

O an yataktan kalkmak için bir hamlede bulunamadım. Tek yaptığım elleriyle kulaklarımı kapatıp o sesleri duymamaya çalışmak olmuştu. Ancak sesler o kadar yüksekti ki, duymamak için sağır olmak gerekiyordu. Kulağımdaki ellerimden birini yorgana attım, yorganı tutup kafama kadar çektim. Saklanmak ister gibi yatakta daha çok küçüldüm.

Daha ne olduğunu bile bilmiyordum. Daha önce böyle bir ses duymamıştım. Ama insan anlıyormuş... İlk defa duymama rağmen ne olduğunu az çok anlamıştım, tahmin etmiştim. Sürekli televizyonlarda gördüğümüz, İnternet de haberlerini okuduğumuz şeyin bir gün başımıza geleceğini bilmiyorduk, hazırlıklı değildik ama birçoğumuz başımıza gelir gelmez anlamıştık.

Sesler kesilene kadar yorganın altından çıkmamayı düşünüyordum ama sesler kesilmedi, aksine daha da çoğaldı. Dışarısı evden kaçan, bağıran, koşuşturan insanların sesleriyle dolup taştı...

Kendime geldiğimde yataktan yavaşça doğruldum. Bir anda yaşadığım korkuyla bedenim titrerken kendimi ayakta zor tutuyordum. Ellerimi duvara koyup, duvardan destek alarak odadan çıktım. "Anne?!" diye bağırdım. "Baba?!" Odalarının kapısına defalarca vurup bağırdım. İkisinden de ses gelmeyince korkuyla kapıyı araladım. Onlara bir şey oldu sanmıştım ama kapıyı açtığımda beni hiç bozulmamış bir yatak karşılamıştı. O an aklıma geldi. Bugün evde olmadıkları, akraba ziyaretine gittikleri... Kardeşimin de odasında olmadığını bilmeme rağmen yine de odasına gidip baktım, boştu.

Korkuyla odama geri dönüp yatağın yanında duran telefonumu elime aldım. Önce babamı aradım, açmadı. Sonra annemi aradım, o da açmadı. Rehberimdeki tüm numaraları tek tek aradım, alakasız insanları bile aradım ama ya meşgule atıyorlardı ya da açmıyorlardı.

Bacaklarımı kendime doğru çekip biraz daha bekledim. Biri arar, biri yanıma gelir diye bekledim. O an zil çaldı. Ailem geldi sandım. O yüzden heyecanla kapıya kadar koştum. Ancak kapıyı açtığımda beni ailem karşılamadı. Gelen karşı komşumuz Selma teyzeydi. Ben kapıyı açar açmaz "Evden çık kızım," dedi sadece. Başka bir şey demeden aceleyle merdivenlere yöneldi. O an aklıma her şey geldi. Evimizin yıkılacağını düşündüm, bomba patlama sesi duyduğuma emindim ama belki de deprem oluyordur diye hızla evin anahtarını elime aldığım gibi kendimi dışarıya attım.

Merdivenlerden inerken kimse yoktu. Dışarıya çıktığımda da herkesin çoktan dışarıya çıktığı görmüştüm. Öyle bir kalabalık vardı ki herkes başka bir şey söylüyordu. Etrafa bakındım, sesin kaynağını bulmaya çalıştım ancak her şey gayet normal görünüyordu.

Yalnızdım... Herkes birilerine sarılırken, birbirlerine teselli verirken ben onca insanın arasında çok yalnızdım. Korkuyordum ve yanımda beni teselli edecek bir kişi bile yoktu. Soğuk ekim ayında, dışarıda saatlerce beklerken bana sarılacak kimse yoktu. Ellerimi bedenime kendim sardım. Kendi kendime teselli verdim...

"Zeren?!" Kalabalığın arasından bir ses yükseldi. Hızlıca kafamı sağa sola çevirip sesin kaynağını bulmaya çalıştım. Belki benimde sığınabileceğim biri gelmişti. "Zeren?" dedi tekrardan. Tanıdık, içimi ısıtan bir ses. Sonra omzumda bir çift el hissettim. "Zeren?!" diye bağırıp omzumdan beni sarsıyordu ama görüntü yoktu. Sanki etraftaki binlerce insan bir anda sustu, bir tek o konuştu. Ellerini hissediyordum, bağırarak bana seslenmesini duyabiliyordum ama göremiyordum.