"ම්හ්..."
පිපිරෙන්න ගානට රිදෙන ඔලුව අතකින් තද කරන ගමන් වටපිට බලද්දි තමන් ඉන්නෙ ඇසටෝරියාවේ රජ මාළිඟයේ පවුරු සීමාවෙ බව දකිද්දි ජන්කුක්ගෙ ඇස් ලොකු වුණා...
ඇසටෝරියා මැදුරෙ ආරක්ෂාවට හදලා තියෙන පළල් දිය අගලෙන් එහා පැත්තෙ ශේහයි සෙබළු කඳවුරු බැඳලා... හැමතැනම ටේහ්‍යුන් අළුත් කරපු රතුපාටින් මකරෙක් පින්තාරු කරලා තියෙන කළු කොඩි හුළඟට ලෙල දෙනවා...අගනුවර පාළුවට ගිහින්...කඩයක් කඩයක් ගානෙ දුම් නඟිනවා...කාලෙකට කලින් හරි ලස්සනට සතුට ඉතිරිලා තිබුණ වීදි පාළුවට ගිහිල්ලා...ශේහයි සෙබළු දිය අගල හිස් කරනවා....
ජන්කුක් මහල් හතරකට විතර හදලා තියෙන පාරම්පරික ගෘහනිර්මාණ ශිල්පයේ සංකේතයක් වුණ ඇසටෝරියාවේ මාළිඟාව දිහා බලාගෙන හිටියා... වෙනදා මුර සෙබළු එහෙ මෙහෙ යන කොරිඩෝ අද පාළුවට ගිහිල්ලා...සාමාන්‍ය මනුස්සයෙක් වගේ දෙගුණයකට වඩා උස කළුගල් පවුරෙ සමාන පරතර වලින් සුදු පසුබිමේ රත්තරන් පාට පිපීගෙන එන නෙළුම් පොහොට්ටුවක් තියෙන කොඩි හැම එකක්ම අඩකුඹු වෙලා...
අහංකාර තරුණ සෙන්පති මින්ගේ ශ්වේත සියපත මමයි!
ජිමින්ගෙ හුරතල් වචන ජන්කුක්ගෙ ඔලුව ඇතුළෙ දෝංකාර දෙද්දි ජන්කුක්ගෙ පපුව කෙළවරක් හීනියට රිදුණා...
අහසෙ විටින් විට කැරකෙන උකුස්සෙක්...කාක්කෙක් ඇර වෙන කිසිම දෙයක් නැති වෙද්දි හැමදාම ඇසටෝරියාවට පැහැදිලිවට පායපු ඉරත් අද අහසෙන් අයින් වෙලා තිබුණා...අහස සම්පූර්ණයෙන්ම අළු පාටකට හැරිලා තියෙද්දි මාළිඟාව පාළු මූසල බවකින් වෙලිලා ගිහින් තිබුණා....
ජන්කුක්ට අන්තිමට මතක කාලයට අධිපති දෙවියන් එක්ක කතා කරලා කිණිස්ස පරිස්සමට තමන්ගො ගමන් මල්ලට ඔබා ගත්ත බවත් තමන් අතේ එළියක් නැති නිසා වැඩි පරිස්සමට තමන්ගෙ අතට හුරු කිණිස්සත් අරන් තමන් හඳ එළියෙම කන්ද බැස්ස බවත් විතරයි...
ජන්කුක්ට හිතා ගන්න බෑ තමන් එච්චර ඉක්මනට මේ තරම් දුරක් ආවෙ කොහොමද කියලා...ඒක අශ්වයෙක් පිටවත් තනි රැයකින් එන්න පුළුවන් දුරක් නෙවෙයි...
වටපිට බල බල අඩ සිහියෙම ඇවිදගෙන ආව ජන්කුක් කඳවුර සීමාවෙ ගැටගහලා ඉන්න ටේහ්‍යුන්ගෙ අශ්වයා දැක්කා ම බය හිතුණා...ජින් හ්‍යුන් ඇතුළෙ ඇත්තෙ!! දරුවත් එක්ක ම! නම්ජුන් හ්‍යුන් තවම ආවද නැද්ද වත් දන්නෙ නෑ...
