"Doktorum
Ben bu kalbimi sarınır örtünürüm
Kış gecelerinde o nu yakar ısınırım
Üşürsem helak olacağımdan korkarım"
-Kemal Sayar
***
M,
Ben vedaları hiç sevmem esasında. Anneme veda etmeyi sevmemiştim sözgelimi. Babama zorunlu bir veda ile veda etmiştik. Her ikisinde de kalbimden bir şeyleri kerpetenle söküp çıkardılar sanki. Her ikisinde de yaramdan sıcak bir kan damlar gibi acı içinde kıvrandım. En çok da anneme veda etmek zordu. Hayata dair hiçbir tecrübesi olmayan bir çocuk, ona yol göstereni kaybettiğinde ne hisseder? Yitip gitmiş gibi, bir daha yolunu hiç bulamayacak gibi hissetmez mi? İşte ben de öyle hissetmiştim.
Sanki kurtların, aslanların ve vahşi yırtıcıların olduğu ıssız bir ormanda yapayalnız kalmıştım. Çok korkuyordum. Kaç defa gözyaşlarımla yıkadım dualarımı. Sanki hüznün beden giymiş bir hâli oldum onu kaybedince. Ama bak işte, yaşıyorum. Yolumu bir şekilde buluyorum. Çünkü annem öldüyse de Allah Hayy ve Kayyum'dur ya. O ölmez, hep diridir...
Babamı kaybettiğimde de 'ümidimi kaybettim' dedim. Karanlık bir perdenin ardından seyreyledim dünyayı. Zahiren kaybetmemiş olsam da manen bir kayıptı onun bizi bırakıp başka bir kadınla kendine yepyeni bir hayat kurması...
M... Ama bak ümidimi kaybetmemiş olmalıyım ki seninle bir gelecek hayal edebildim.
Peki şimdi niye vedalardan bahsediyorsun, diye soracak olursan da, yalnızca 'bilmiyorum' diyebilirim. Bir mesajınla allak bullak ettiğin kalbimi nereye atayım? Veda edemiyorum. Nasıl bir çıkmaza girdiğimi inan ben de bilmiyorum.
Yanlış bir şey yapmaktan ölesiye korkuyorum M...
Ben vedaları sevmem M... Sana da veda etmek istemiyorum. Ama nasıl olacak, sen söyle. Bambaşka hayatların içinde birbirini seven iki yürek için bir umut bulunabilir mi? Oysa körleştiren bir sevgiyle karar vermekten nefret ederdim. Bir adama yani bir faniye karşı böylesi bir sevgiyi doğru bulmazdım. Kardeşime de zamanında bu yüzden kızmıştım belki de... Ama şimdi anlıyorum... Meğer o benden daha güçlüymüş. Vazgeçebilmişti o, 'hayır' diyebilmişti.
Peki ben, her şeyi es geçerek sadece sevdiğim için, sadece yüreğimin acısını dindirmek için seninle bir yola girmeli miyim?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
leylâ
SpiritualYüreğine kazıdığı bir sızıydı o adam. Her geçen gün canı bir öncekinden daha çok yansa da, her gece başını yastığa koyduğunda gece karası gözlerinden yüzlerce gözyaşı damlası süzülse de, bu sessiz ve yaralayan gönül hastalığından şikayetçi değildi...
