Chapter 51

2.6K 288 4
                                    

Chapter 51
ကျိုးကျွမ် ဒဏ်ရာရသွားသည်။

ကျိုးကျွမ် နှစ်ရက်လောက်အထိ အိမ်တွင်းအောင်းနေခဲ့သည်။

လူတိုင်းက သူ့ကို လှောင်ပြောင်နေသလို ခံစားရသောကြောင့် သူ မနေနိုင်တော့ပဲ သူ့ဇာတိမြို့သို့ ပြန်ပြေးတော့သည်။

ထိုနေ့တွင် သူမက နေ့စဉ်သုံးပစ္စည်းများဝယ်ရန် ခရိုင်ရုံးသို့သွားသည့်အချိန်၌ လူတချို့က သူမဆီသို့လျှောက်လာပြီး နှုတ်ဆက်ကြသည်။
“ကျိုးမိသားစုရဲ့ သမီးမဟုတ်လား...မင်းဘယ်တုန်းက ပြန်ရောက်တာလဲ...”

ကျိုးကျွမ်က ထိုသို့ကြားလိုက်သည်နှင့် ခေါင်းမော့ပြီး ပြုံးပြလိုက်သည်။
“လွန်ခဲ့ရက်ပိုင်းကပဲ ပြန်ရောက်တာပါ...”

သူတို့က မေးလာသည်။
“မင်းရဲ့ယောကျ်ားနဲ့သားရော ဒီတစ်ခါ ပါမလာဘူးလား...”

ပုံမှန်မဟုတ်သည့်အမူအရာက ကျိုးကျွမ်၏မျက်နှာပေါ်၌ဖျတ်ကနဲပေါ်လာပြီး သူမ က အမြန်ပဲ ပြန်ပြင်လိုက်သည်။
“သူတို့က မအားလို့ ကျွန်မနဲ့လိုက်မလာကြဘူး...”

အခြားသူက ဝင်ပြောလိုက်သည်။
“အေးပေါ့ နင့်ယောကျ်ားက စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်ဆိုတော့လဲ သွားလိုက်ပြန်လိုက်လုပ်နေဖို့ အချိန်ဘယ်ရှိပါ့မလဲ...သူဌေးမိန်းမကပဲ အားနေမှာပေါ့...”

ထိုစကားကိုကြားလိုက်သည်နှင့် ကျိုးကျွမ် အလွန် ကျေနပ်သွားသော်လည်း ယဉ်ကျေးမှုအရ ရှက်ဟန်ဆောင်လိုက်သည်။
“မဟုတ်ပါဘူး မဟုတ်ပါဘူး...”

စျေးဝယ်ပြီးနောက် သူမ ရွာထဲသို့ပြန်လာခဲ့သည်။ လမ်းဆုံသို့ရောက်သည်နှင့် ရွာအဝင်နားတွင် မျက်နှာသေနှင့်ရပ်နေသော သူ့မိဘများကို တွေ့လိုက်ရသည်။

ကျိုးကျွမ်က အမြန်လျှောက်သွားပြီး မေးလိုက်သည်။
“အမေနဲ့အဖေ၊ ဒီမှာဘာလုပ်နေကြတာလဲ...”

သူ့မိဘများက ဒေါသတကြီးပြန်ပြောသည်။
“ငါတို့ မင်းကိုစောင့်နေတာ...”

ကျိုးကျွမ်စိတ်ရှုပ်သွားသည်။
“ဘာလို့ ကျွန်မကိုစောင့်နေတာလဲ...”

သူတို့က စာရွက်တစ်ရွက်ကို ဆွဲထုတ်ပြီး ကျိုးကျွမ်ကိုပေးလိုက်ကာ ဒေါသတကြီးမေးလိုက်သည်။
“ကျွမ်အာ ဒါက တိတိကျကျ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ...”

[COMPLETED]သနားစရာဗီလိန်လေးကို ကယ်တင်ခြင်း (ဘာသာပြန်)Where stories live. Discover now