Chapter 109

1.1K 165 3
                                    

Chapter 109
ငါ့မှာ အိမ်မက်တစ်ခုရှိတယ်

ဆယ်ကျော်သက်လေးများက အသားကင်ချောင်းများ အတူတူစားသည့်အချိန်တိုင်း သူတို့၏ အိပ်မက်များကို သဘာဝကျကျပင် စတင်ပြောဆိုတတ်ကြသည်။

ဝမ်ရှန်ရှန်က ယခင်ပုံအတိုင်း ဝတုတ်လေးသာဖြစ်သည်။ သူ့လက်ထဲတွင် အသားကင်ချောင်းတစ်ခုကို ကိုင်ထားပြီး သူ့ပါးစပ်တွင် ဆီများပေကျံနေကာ အော်လိုက်သည်။
"ငါ ပေကျင်း ဒရမ်မာအကယ်ဒမီကို သွားတက်မယ်…”

လူတိုင်းက သူ့ကို အံ့အားသင့်စွာ ကြည့်နေကြသည်။ "ဘာ…”

ပေကျင်းအော်ပရာတဲ့လား….

လူတိုင်း၏ အံ့အားသင့်နေသည့် အကြည့်များနှင့် ရင်ဆိုင်နေရသည့် ဝမ်ရှန်ရှန်က ပြောလိုက်သည်။
"ငါ ဒါရိုက်တာလုပ်ချင်တယ်…”

"ငါတို့ကို သေအောင်ခြောက်နေတာပဲ…”
ကျန်သည့် လူသုံးယောက်က သူတို့ရင်ဘတ်ကို သူတို့ ပြန်ဖိပြီး စိတ်သက်သာရာ ရသွားကြသည်။

လုံချောင်က ပြောလိုက်သည်။
"မင်း သရုပ်ဆောင်လုပ်ဖို့ စီစဉ်နေတယ်လို့ ငါထင်ခဲ့တာ…”

စုန့်နျန်လည်း ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
"မင်းကို သရုပ်ဆောင်ဖြစ်ဖို့ ဘယ်သူက ယုံကြည်မှုပေးခဲ့တာလဲလို့ ငါတွေးနေတာ…ဒါရိုက်တာဖြစ်ချင်တာဆိုရင်တော့ တော်သေးတာပေါ့…”

ဝမ်ရှန်ရှန်က ဒေါသတကြီးဖြင့် စားပွဲကို ရိုက်ချလိုက်သည်။
"ငါရုပ်ရည်က ဘာဖြစ်နေလို့လဲ…ငါ့ရုပ်ကိုကြည့်ရတာ ဘယ်လောက်တောင် ကံကောင်းလဲ မသိဘူးလား….မင်းသားတွေက ရုပ်ချောရမယ်လို့ ဘယ်သူပြောတာလဲ…..XX နဲ့ XX ကိုကြည့်ပါလား…သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး ရုပ်ဆိုးတယ်မဟလား…သူတို့တွေက အခုထိ အောင်မြင်တဲ့ သရုပ်ဆောင်တွေ ဖြစ်နေဝာာပဲလေ…”

“ဟုတ်ပြီ….ဟုတ်ပြီ….ဟုတ်ပြီ…..မင်းမှန်ပါတယ်…”
ရှုနဉ်က စိတ်မပါ့တပါ့နှင့် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။

“ငါက သူတို့နဲ့ မတူဘူး…ငါမင်းကို လုံးဝ သံသယမဝင်ဘူး…ငါမင်းကို ထောက်ခံတယ်…”

ဝမ်ရှန်ရှန်က သံသယစိတ်နှင့် မေးလိုက်သည်။
“တကယ်ကြီးလား…”

[COMPLETED]သနားစရာဗီလိန်လေးကို ကယ်တင်ခြင်း (ဘာသာပြန်)Where stories live. Discover now