[COMPLETED]သနားစရာဗီလိန်လေးကို ကယ်တင်ခြင်း (ဘာသာပြန်)

Chapter 95

Chapter 95
ခေါင်းကိုင်အဖေနှင့် ခေါင်းကိုင်အမေ

သူတို့နိုးလာသောအခါတွင် ပါးပါးရှု ကြိုတင်ဟောပြောထားသည့်အတိုင်း မွန်းတည့်ချိန်ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။

နှစ်ယောက်သား ရေချိုးပြီး အောက်ထပ်ကို ဆင်းသွားကြသည်။ သူတို့အိတ်များကို အိမ်ရှိ အလုပ်သမားက သိမ်းထားပြီးဖြစ်၏။

ချိုက်ချင်က ရှုယန်ကို အသီးအနှံများ ကျွေးနေသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာသည်ကို မြင်သည်နှင့် မေးလာသည်။

“မင်းတို့ နိုးလာပြီလား...”

ယခင်က အကြိမ်ပေါင်း မရေမတွက်နိုင်သည်အထိ ကြားဖူးနားဝရှိသည့် သာမန်ဝါကျတစ်ခုသာ ဖြစ်သော်လည်း ဝေ့မင်ကျန်းနှင့် ရှုနဉ်တို့က ထိုစကားလုံးများနှင့် ကမ္ဘာချီပြီး ဝေးကွာနေခဲ့ရသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရသည်။ ဤနေရာတွင် ဟန်ဆောင်နေသောဆွေမျိုးများလည်းမရှိ၊ မည်သည့်အစီအစဥ်မှမရှိ၊ ဝေ့ရှီမင်းလည်းမရှိပေ။ သူတို့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ရှိ အဝတ်အစားများက ယွမ်နှစ်ရာ သို့မဟုတ် ယွမ်တစ်ဒါဇင်ခန့်သာ ကျသင့်သည့် သာမန်အဝတ်များဖြစ်သည်။ သူတို့ ခြေထောက်ပေါ်ရှိဖိနပ်ကလည်း တစ်ရံကို ဆယ့်နှစ်ယွမ်သာ ပေးရသည်။ ထိုဖိနပ်များက ချိုက်ချင် လက်ကားဈေးမှ ဝယ်ခဲ့သည့် မွှေးပွဖိနပ်များ ဖြစ်သည်။ မည်သူမှ မိတ်ကပ် ပြင်မထားကြပေ။

အရာအားလုံးက အလွန်ရိုးရှင်းလှသည်။

သို့သော်လည်း ဝေ့မင်ကျန်းနှင့် ရှုနဉ်တို့က အနှိုင်းမဲ့ နွေးထွေးပြီး သက်တောင့်သက်သာ ရှိသကဲ့သို့ ခံစားနေရသည်။

"ချိုက်ချိုက်… ပါပါး…”
ရှုနဉ်  စိတ်ချမ်းသာသွားပြီး သူ ပွေ့ဖက်ပွတ်သပ်ရန် ချိုက်ချင်ဘက်သို့ ပြေးသွားခဲ့သည်။

ချိုက်ချင်က သူ့ကို အော်လိုက်သည်။
"ပန်းကန်ကိုမထိစေနဲ့ သတိထား…”

ရှုနဉ်က အလျင်အမြန် ဘေးသို့ ရှောင်လိုက်သည်။
"မား…သားက နောက်ဆုံး အိမ်ကို အခုမှ ပြန်လာနိုင်ခဲ့တာကို…မားက သားကို ဘာလို့ အခုလို သဘောထားနိုင်ရတာလဲ…”