Saving for Tears (COMPLETED)

46

CHAPTER 46

Nagmulat ako ng aking mga mata. Iginala ko ang aking paningin sa buong kwarto, ngunit napagtanto kong narito ako sa hospital.

"How's your feeling? Are you alright?" Nahihimigan kong nag aalala talaga ang kanyang boses. Muli niyang pinasadahan ng tingin ang aking mukha na sa tingin ko'y namumutla pa rin.

He gently caress my head looking so worriedly at me.

Nakagat ko ang aking pang ibabang labi ng makita ko sa kanyang mga mata ang mga pag aalalang kanina pa niya nararamdaman.

"I'm.. fine.."

Narinig ko ang paghinga ng malallim miya dahilan para maibsan ang kabang nararamdaman ko.

"Good to hear that, Shaniya. I was worried sick nung nawalan ka ng malay kanina. And damn it. You scared me to death.."

Yumuko siya dahilan para sundan ko ng tingin ang kanyang mukha. He kissed my forehead. Marahan akong mapapikit.

Tinignan niya ako nang deretso sa mata. I can't help to looked at him. I don't know what was going on with me. Seeing him how worried about me makes me flutter, yet, makes me feel safe.

"Ano'ng sabi ng...Doctor?.. Hmm?"

Umupo siya at hinawakan ang aking kamay. Yumuko at pinalaruan ang aking mga daliri bago ako tingnan sa mga mata.

"You need to rest," anito.

I smiled weakly.

Alam kong hindi niya sinagot ng maayos ang tanong ko.

"You didn't answer my question," aniya ko at tiningnan siya.

"Just don't mind it. You need to rest. Bukas ay puwede ka na umuwi."

He gave me a light kiss on my head before I Could say anything. I know that he hides anything about what doctor says. In some other time, I will find out what I really have. Or maybe my.. never mind.

"Just rest okay? Don't stress yourself to much. Ako na ang bahala dito."

Huminga ako ng malalim.

Ayoko na itanong sa kanya ang lahat dahil alam kong ide-deny lang niya ang totoo. Ayaw niya akong mag alala but I can't help thinking the possible ways.

Does it mean that my heart failure is back?

I don't have much time to play a guessing game.

~*~

Kating-kati na akong itanong sa Doctor ko kung ano ang findings na nakita nila because of a simple symptoms I had yesterday.

Ngayon kami uuwi at puwede na akong ma-discharge pero itong si Nathan wala atang balak sabihin sa akin kung ano ang naging results.

Buong biyahe ay tahimik lamang siya. Hindi ko alam kung nanantya lang siya o ayaw lang talaga niya magsalita.

"You'll staying in my condo."

Parang on cue akong napatingin sa kanya. Looking at him very serious while driving makes me feel scared.

"A-Are you serious?"

Saglit niya akong tiningnan at binalik muli ang atensyon sa pagmamaneho.

"I'm serious anyway. Ang sabi ng Doctor, kailangan mo ng pahinga. And please, Shaniya. Don't stress yourself too much. And Adrian will be back on Saturday. Siya na ulit ang magma-manage ng company."

Napaawang ang labi ko sa mga sinabi niya. Ano ba talaga ang meron? I'm clueless. Pakiramdam ko hindi ako puwedeng humindi sa sasabihin niya? Na kailangan kong sundin lahat kung hindi ay.. I don't know.

"Is it because my heart failure is back? Am I dying Nathan?"

Mabilis na ang unahan ang mga luha ko.

"Fuck!" He cursed.

Mabilis kong pinunasan ang mga luha ko and realizing that he stopped from driving. Only to realize that I'm on his chest.

"Hush, Stop crying. I don't want you to know about this." He whispered.

Gamit ang thumb finger ay pinunasan niya ang aking mga luha. He cupped my cheeks.

"Okay. Since gusto mong malaman, I'll tell you."

Nakatingin langa ko sa kanyang mga mata.

"You're right. Hindi ka nagkakamali."

Parang nanuyo ang lalamunan ko at nag unahan na sa pagbagsak ang mga luha ko. All this time ang buong akala ko ay nmagaling na ako sa sakit ng puso ko. My heart is a fragile one. I need to avoid to much extreme activities.

Humigpit ang yakap niya sa'kin at tanging pag iya ko lang ang naririnig ko.

"Stop crying," he whispered.

I can't help from crying, lalo na't muling magbabalik ang isa sa mga naging problema ko noon, na akala ko ay wala na simula ng umalis kami, at pumunta ng states para magpagaling.

But I was wrong all this time.

"Look at me." Pinunasan niya ang mga luha ko.

Tumingin ako sa kanya kahit nanlalabo ang paningin ko.

"We will fight this, okay? We have to fight this. You have to fight, kasama mo ako para lumaban, okay?"

Tumango ako at muli n'ya akong niyakap. Ramdam ko na gusto rin niya umiyak pero kilala ko si Nathan, ayaw niyang ipakita na nasasaktan siya, as much as he can handle his emotions gagawin niya.

Impit ang kanyang pag iyak kahit yakap pa rin niya ako.

I don't know what to do kung wala si Nathan sa tabi ko.