Saving for Tears (COMPLETED)

50

CHAPTER 50

It's been two years since then, but she's still can't wake up right now. At hanggang ngayon, patuloy pa rin kaming naghihintay sa kanya.

At sa loob ng dalawang taon, marami ang nagbago. The doctor said that she's in coma. Maybe for 2-5 years bago siya magising.

Only the machine can make her still alive, at once na tanggalin ang mga tube na nakakabit sa kanya, she'll be gone.

"How long you can wait for her?" ani ng isang boses sa aking likuran.

Mabilis akong napalingon, It was Nicole.

"What are you doing here?" I ask.

Tinaas niya ang kanyang kilay.

"Seriously? You're my fiancee, so I can visit anytime I want."

"Bahala ka. Do what you want. I don't care."

Tumayo ako sa aking upuan at lumabas ng opisina. Babalik na lang ako ng hospital.

"Nate! Babe!"

Hindi ko pinansin ang pagtawag niya sa'kin. Mom decided to arrange us. And I don't want that woman to be my wife. Ni hindi ako pumayag sa gusto nila. Si Shaniya lang, I don't want anyone else to be my wife. And Shaniya will be.

"Nate!" Lumingon ako sa kanya.

"Who told you to follow me, huh?" I just glared at her.

"Do you think papayag ako na magpunta ka sa babaeng 'yon? Hell no! You're mine! And that woman-!"

I held her right arm tightly.

"Don't you dare. Kung ayaw mong mawala ang respeto ko sa'yo. Stay away from me."

She pulled her arm.

"I can't. We're getting married Nate. In two months now. I'll be your-ouch!"

"I won't marry you." malakas kong binitiwan ang braso niya. Napaatras pa siya sa lakas ng pagkakatulak ko.

"And don't you dare come near me. Kung ayaw mong i-pulled out ko ang shares niyo sa company ko."

She narrowed her eyes.

"What?! No! Malalaman 'to ni Tita." She hurriedly get her phone pero tinabig ko ito at nahulog.

"What are you doing?!" She hiss.

I pulled her wrist at kinaladkad siya.

Padabog kong binuksan ang pinto.

"Hijo, what a sur-what happen? What's that?"

"Ouch! Tita! Nate will-!" I cutted her off.

"I'll cancel the wedding," I said. "Ni hindi ako pumayag sa gusto n'yo."

"You want to cancel the wedding?" tumayo si Mom sa pagkakaupo.

"Yes," lumingon ako kay Nicole.

"And this marriage, is all about business." muli kong tiningnan si Mom. "Kung ano man ang ang nangyari sa amin ni Nicole, that was before. Kung ipagpipilitan n'yong magpakasal ako sa kanya, kalimutan n'yo na lang na naging anak n'yo ako." tinalikuran ko sila at padabog kong isinara ang pinto. Narinig ko pa ang pagtawag sa'kin ni Mom. Kaya lang hindi na ako sang-ayon sa gusto nila.

Dumiretso na ako ng hospital.

Pagbukas ko ng pinto nakaupo ro'n ang Mom ni Shaniya.

"Narito ka na pala," umupo ako sa kabilang gilid ng kama ni Shaniya.

"Kumusta na po si Shaniya, Tita." Bumuntong hininga ito.

"Still in coma, wala pa rin pinagbago. Ang sabi ng doctor, tanging machine na lang talaga ang bumubuhay sa kanya. And.."

"And? Ano po, Tita?"

Tiningnan n'ya ako ng malungkot.

"Ry decided to.."

"What Tita?" parang bumilis ang pintig ng puso ko. Hindi ko alam.

"Cut off the tubes and machine that make her still alive.."

"Cut off the tubes and machine that make her still alive.."

Para akong nanlamig at binuhusan ng tubig.

"No, Tita. Naniniwala akong magigising s'ya. She promise me na magiging okay s'ya." tumayo ako nagawa kong lumuhod sa harap n'ya.

Tears streaming down my face.

"Please Tita, please.."

Hinawakan n'ya ang kamay ko at itinayo.

"Kakausapin ko si Ry, a-ayoko rin naman pu-pumayag.. Kaya lang Nathan... Anak ko ang nahihirapan. Anak ko ang nagssuffer sa sitwasyon. She don't deserve this-"

"Then let us wait for her to wake up. Please, Tita. Please." I beg.

Bumukas ang pinto kasabay ang pagpasok ni Tito Ry kasama si Aron.

Tumingin ako kay Tita Inna.

"Hon, what happen?" ani Tito Ry.

"Ry," tumingin sa'kin si Tita. "Let us wait,"

Naguguluhang tumingin sa'kin si Tito.

"Hawak ko na ang papers, ayoko rin gawin ito pero, I already signed it." Pinakita niya ang papel sa'min.

"No Tito, No. Hintayin natin s'ya magising. No please." I almost beg for them. Nakikita kong umiiyak na talaga si Tita.

"Please,"

"Please," I beg. Lumapit sa'kin si Tita at niyakap ako.

"You really love my daughter so much," nakangiting pahayag ni Tito Ry.

Tiningnan niya ang mga doctor. Naglakad sila palabas ng kwarto.

"Thank you, tita." Lumapit ako kay Shaniya at niyakap s'ya. Hindi pa rin ako tumitigil sa pag iyak.

"Gumising ka na, please. Gising na."

Pumikit ako kahit patuloy pa rin sa pag agos ang mga luha ko.

"Ang...hi-higpit...hindi ako.." 

Napamulat ako at tiningnan si Shaniya. Nakangiti ito kahit ang putla-putla na niya.

Mas lalo akong umiyak at niyakap s'ya ng mahigpit.

"Thank God! You're awake."

Narinig ko ang ingay sa buong kwarto. Ang iyak at tuwa dahil sa muli n'yang pagdilat.

Humiwalay ako sa yakap sa kanya. Isa-isa nilang niyakap si Shaniya. Ang makita muli ang ngiti niya ay parang nanumbalik nang muli ang saya.

Kung hindi ko napigilan si Tito na putulin ang life support ni Shaniya, baka walang Shaniya ang masayang nakangiti sa harap namin ngayon. I'm glad that she's finally awake.