Delikanlı

B. 35

Ufuk: Orçun için dedim. Ben şehzade doğuracak hep doğurucak! O da hizmet eder anca bize herkes yerini bilicek! Kocam en çok beni seviyor.

Ercü: Tamam sensin Hürremcim... Sıkıntı beyninde bunun diyim ben size.

Ama haklı birazcık, Ufuk Yalçın abinin en kıymeylisi.

Ufuk: Ağzın bal yesin kardeşim.

_______________________________________

Selam bu bölüm üç çift arasında bağımlı, bağımsız evlerine konuk olarak geçecektir. Kafanız karışmasın diye önden uyarıyorum ✌

_______________________________________

Banyodan gelen seslere gözünü açmıltı Hakan. Önce idrak edememiş sonra yataktan öyle hızlı kalkmıştı ki küçük ayak parmağını yatağın köşesine çarpmıştı.

Ahlıya vahlıya tek ayağı üstünde sekerek eşinin yanına gelmiş klozete yapışmış çocuğun sırtını şefkatle okşamaya başlamıştı.

Ihhh geldim gülüm, geçiçek inşallah bu günler. Niye uyandırmadın beni be güzelim?

Orkun zorlukla başını kaldırıp eşinin onu kaldırmasına hatta yüzünü yıkayıp yataklarına taşımasına ses etmemişti.

Aniden geliyor bulantı biliyorsun bunu. Birde bıkma benden diye.

Niye bıkıyım ben bebeklerimden? Ohhh bal bebeğim, bebeğimiz için bunca sıkıntıya katlanıyor. Elimden bişi gelmiyorki be yavrum.

Adam sen gerçek misin? Böyle hayal, masal kahramını gibisin. Muahhh bayılıyorum sana ben ohhh.

Allah'ım sana geliyorum. Şu tatlı diline kurban olurum. Biraz uzan ven kahvaltı hazır olunca gelip alıcam seni. Al bakalım kumandan, telefonun hah kilimada hafif ayarda.

Hakanım bir bardak su verirmisin ımmm şöyle buz gibi soğuk ama! Hile yok ılıtmadan ver.

Bu su sebili iyi oldu kızdın bana ama aşağı inince aklım sende kalıyordu. Buzdolabını düşünsen.....

Orkun kendince ölümcül, Hakan içinde yenilesi bakışlarından atmaya başlamıştı. Hakan hiç uzatmadı çünkü bebeği ağlamaya başlayınca susmuyor, perişan olıyordu.

Sustum katil civcivim sustum. Buzdolabı yok unuttum. Afiyet olsun bebeklerime.

Hakan alt kata mutfağa inerken Orkun yumuşak yastığına gömülmüş en sevdiği çizgi filmi açmıştı.
.
.
.
Ufuk ve Yalçın Ufuğun günlük 128. Nazlanması için tartışıyordu.

Yalçın: Kelebeğim önemli olmasa gider miyim?

Ufuk: Herşey, herkes benden ve bebeğinden önemli zaten! Git git niye çenemi yoruyorsun ki benim için.

Yalçın derin derin soluk alıp sakın kalmaya özen gösteriyordu.

Yalçın: Aşkım benim işe gitmek zorundayım biliyorsun.

Ufuk bunu biliyordu elbette. Sadece hamilelikle birlikte fazlaca evhamlı birine dönüşmüştü. Pişmanlıkla büzdü dudaklarını.

Ufuk: Yalçınnnn.... Hıçk ben tek kalınca korkuyom ya bebeğimize bişi olur diye aptalım ben.

Yalçın: Biliyorum güzelim korkuyorsun. Aptal filan değilsin bir daha duymıycam bunu. Annen mecbur gitti Deden hasta diye. Benim ailem yok yardım isteye bileceğim.

Ufuk: Hıçk.... Gelsin aç köpek tamam. Onla uğramış olurum hem.

Yalçın sevinçle bağırdı.