Bir gitsem de kurtulsam

Özel bölüm 3

Üçüncü özel bölümle geldim!

Bölümlerin aralığını çok açmamaya çalışıyorum ama iki tane kurgu daha yazıyorum. O yüzden bölümler bazen gecikebiliyor.

Üstelik bir hafta sonra sınavım var. 🥺Bana şans diler misiniz? 🤍

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen. Düşüncelerinizi ve tepkilerinizi merak ediyorum.

Keyifli okumalar!

🌺

Aydın'ın anlatımıyla

Gözlerimi Buğlem'in kapattığı kapıdan ayırarak çalışma masamın üzerine koyduğu dosyada gezdirdim. Babamın yanında çalışıyor olduğum için şanslıydım, ama bazen omuzlarıma fazlaca yük biniyordu.

Yüzümdeki gözlüğü düzelttim ve rastgele bir kalem alarak kağıtları imzalamaya başladım. Bir yandan da üzerinde yazanları okuyordum.

Babam bugün işe gelmediği için günüm iyice yoğun geçiyordu. İş günlerini haftada dört güne indirmişti. Bedeni daha fazlasını kaldıramıyordu çünkü. Hepimizin bunun neden kaynaklandığını biliyorduk.

Gözlerim masamın üzerindeki fotoğrafa kaydığında boğazıma bir yumru oturdu. Kalemi bıraktım ve çerçeveyi elime alarak kız kardeşimin gülen yüzünü her gün yaptığım gibi incelemeye başladım.

Doğum gününde çektiğimiz bir fotoğraftı. Hepimiz oturduğumuz yerden gülümsüyor ve Efken'in tuttuğu kameraya bakıyorduk. Ahsen'in yaşadığı mutluluk gözlerinden okunuyordu.

Günün sonunda her şeyi mahveden yine bizdik.

Bizden gideli üç buçuk ayı da geçmişti. Onu her geçen gün daha da özlüyordum. Onu durdurmadığım, son kez sarılmadığım için kendimi öldüresim geliyordu.

Onun yüzündeki gülümsemeyi biz soldurmuştuk.

Onu ilk gördüğüm gün evimizden ağlayarak çıktığı gündü. Kim olduğunu anlamamıştım ama ağlaması hoşuma gitmemişti. Eve girdiğimde babam açıklamıştı kim olduğunu.

O andan itibaren onu kız kardeşim olarak görmeye başlamıştım. Öyleydi de zaten. Ahsen bizim biriciğimizdi.

Ona hiçbir zaman önyargıyla yaklaşmadım. Onu kandırmadım, ama büyük bir şey sakladım.

Ona olan davranışlarım hiçbir zaman yalan değildi. Onu ikinci görüşüm hastanedeki gündü. O an onu senelerdir tanıyormuşum gibi hissetmiştim. Sanki bizden hiç koparılmamış gibiydi.

Abimin saçma sapan planına karşı çıkmış ama sonunda kabul etmiştim. Ahsen'i bu olayların içine asla katmak istememiştim. Ben sadece kız kardeşimle vakit geçirmek istemiştim.

Ona yaşattığımız şeylerden ötürü kendimi affedemiyordum. Şimdi bizden uzaktaydı. Bazı şeyler daha farklı olsaydı belki bizden ayrılmazdı.

Ama her şey değişmişti. Ahsen bizden gitmişti ve biz bitmiştik.

Baş parmağımı fotoğrafın üzerinde gezdirerek fısıldadım. "Özür dilerim."

Gözlerim dolduğunda kendimi ağlamamak için zor tuttum. Bu haftalardır böyleydi. Koca bir adamdım ama Ahsen için gözyaşı döküyordum.

Bir bebek gibi ağlamak ve geri gelmesini istiyordum. Buna hakkımız yoktu biliyordum. Ama yine de bizi affetsin, bana tekrar abi desin istiyordum.

Efken bazen Ahsen'in konuştuğu videolarını gönderiyordu ama yetmiyordu işte. Onu yanıbaşımda istiyordum. Başı sıkıştığında bana koşsun ve abi desin istiyordum.