Bir gitsem de kurtulsam

Bölüm 11: çıkışlar ve yeni evler

Selam!

Yarın son sınavıma gireceğim ve sonunda kurtulacağım! Bu son haftalar beni öyle bir bitirdi ki uykusuzluktan yere yığılacağım...

Keyifli okumalar!

🌺

Ne ara uykuya daldım hatırlamıyorum. Gözlerimi araladığımda odada yalnız değildim. Aydın tekli koltuğun üzerinde oturuyordu ve gözlerini yere çevirmiş bir şekilde düşünüyordu.

Küçük kedim uyandığımı fark ettiğinde heyecanla zıpladı ve üzerimde bir o yana bir bu yana koşmaya başladı. Bu hali çok tatlıydı ama ağrı kesicilerin etkisi geçtiği için canım yanmaya başlamıştı.

Hevesini kursağında bırakacağımı bile bile ellerimi yatağıma dayadım ve doğrulmaya çalıştım. "Üzerimde dolanmasana pati."

Aydın sesimi duyduğunda başını kaldırdı. Uyandığımı gördüğünde ayağa kalkıp elini sırtıma yerleştirdi ve doğrulmamda yardımcı oldu. "Ani hareketler yapma."

Ona içim ısınsa da bunu belli etmedim ve kedimi kollarımın arasına alarak gözlerimi üzerinden çektim. "Çok umurunda."

Dediğimi takmayarak başka bir konuya değindi. "Babam çıkış işlemlerini hallediyor. İstersen hazırlanmaya başla."

Üzerimdeki hastane kıyafetlerine baktıktan sonra gözlerimi odada gezdirdim. "Kıyafetlerim nerede?"

"Çöpte." Masanın üzerinde duran bir poşeti alıp yatağın kenarına koydu. "Sana bunları aldım."

Kaşlarım şaşkınlıkla kalktığında ona sorarcasına baktım. "Hangi ara aldın? Ne kadardır uyuyorum ben?"

Derin bir nefes vererek omuzlarını indirdi ve ellerini ceplerine koydu. "Çok fazla soru soruyorsun?"

Tam gözlerimi devirecekken aklıma gelen başka bir şeyle farklı bir soru yönelttim. "Ayrıca hani test yaptıracaktık? İstediğimden değil de."

Dudağının kenarını kıvırdı ve göz kırptı. "Sen uyurken halloldu o iş."

"Demek öyle." Kollarımı havaya kaldırarak inceledim ve sol kolumda bir yara bandı görünce burnumu kırıştırdım.

"Ben çıkayım da üzerini değiş." Birkaç saniye daha yüzüme baktıktan sonra boğazını temizledi ve arkasını dönerek odadan çıktı. Kapıyı da arkasından kapatmayı ihmal etmemişti.

Gözlerimi birkaç kez kırptım ve olanları idrak etmeye çalıştım. Ben uyurken resmen kanımı almışlardı. Hiçte uyanmamıştım. Birazdan ise arabalarına binecek ve yeni evime doğru yola çıkacaktım.

Ne hissetmem gerektiğini bilmiyordum.

Birkaç gün önce gerçek babamı bulmak için can atıyordum. Şimdiyse mutlu bile olamıyordum çünkü istenmediğim ortadaydı. Bas bayağı bana acıdığı için evine götürecekti.

Gözlerimi yumdum ve ağlamamaya çalıştım. En azından artık Hamid'in evine gitmeyecektim. Bu adamları tanımıyordum ama bana zarar vermeyeceklerini de hissediyordum.

Kedim miyavladığında gözlerimi açtım ve gülümseyerek başının üzerinden öptüm. Birbirimizi sadece birkaç gündür tanıyor olsak da çok iyi anlaşıyorduk. Birbirimizden başka kimsemiz yoktu.

Dudaklarımın arasından sıkıntılı bir nefes bıraktım ve çok fazla düşünmemeye çalışarak poşete uzandım. Gri bir eşofman, siyah bir tişört ve ayakkabılar almıştı.

Kedimi yere bıraktım ve güç bela üzerimdeki hastane kıyafetlerini çıkarıp Aydın'ın aldıklarını giydim. Her hareketimde uzuvlarım ağrıyordu ama görmezden gelmeye çalışıyordum.