Brown eyes. (TWD fanfic)

Waking up.

Ik lag rustig te slapen totdat ik werd gewekt door een hoop gekreun. Ik zuchtte pakte mijn mes en liep naar buiten. Meer dan twintig Walkers stonden voor me. Ik zuchtte opnieuw en vermoorde ze stuk voor stuk. 'Ik wil slapen... Kunnen jullie niet voor een keer je mond houden.' Mompelde ik tegen een Walker die op de grond lag en me probeerde te grijpen. Ik tilde mijn mes op en stak hem in zijn hoofd. Mijn broers hadden me geleerd niet meer bang te zijn voor Walkers. Ik ben sowieso niet meer bang. Alleen maar voor Merle. Ik keek om me heen veegde mijn mes schoon en liep weer terug naar mijn broer Daryl die lag te slapen. 'Daryl?' Vroeg ik zachtjes. 'Mmmmh?' Mompelde hij. 'Daryl! Het is ochtend! Wordt wakker!' Zei ik terwijl ik hem door elkaar schudde. Hij kreunde en draaide zich om. 'Wil je nog optijd in Atlanta komen!?' Vroeg ik lichtelijk geïrriteerd. Hij knikte. 'Schiet dan op!' Mopperde ik terwijl ik hem een zachte trap in zijn zij gaf. Hij kreunde en stond op. 'Man! Heb geduld!' Zeurde hij. Hij pakte zijn kruisboog en slingerde hem over zijn schouder. Ik pakte mijn boog en mijn pijlen en deed hetzelfde. Merle kwam ook aanlopen. Hij rekte zich uit en volgde Daryl en mij. Merle stapte in een auto ik nam plaats op de achterbank en Daryl stapte op zijn motor. Daryl reed weg en liet mij achter met Merle. Merle keek me aan door de achteruitkijkspiegel en glimlachte. Niet op een leuke manier. Hij glimlachte eng. 'Kom je niet naast je grote broer zitten?' Vroeg hij. 'Ik zit goed.' Mompelde ik. 'Weet je het zeker?' Vroeg hij. Ik knikte en keek uit het raam. 'Goed.' Mompelde hij. Hij startte de auto en we volgden Daryl. Ik bleef uit het raam kijken en zag verschillende Walkers lopen. Ik zuchtte en negeerde ze. Één Walker liep op de weg. Merle lachte en reed hem omver. Ik keek achterom en zag dat de Walker over de grond kroop, zijn halve lichaam miste. Ik trok een gezicht en draaide me weer om. Ik zag de grote gebouwen van Atlanta al opdoemen. Ik glimlachte bij het idee dat ik Carl weer kon zien. We leefden nu al een maand samen aan de rand van Atlanta met een andere groep mensen. We waren drie dagen geleden weggestuurd om de voorraad eten weer bij te vullen. Na een uur stopte de auto bij het (kamp) ik stapte uit de auto en zag de bekende jongen al op me afrennen. 'EVY!' Riep hij blij. Hij knuffelde me. Ik glimlachte. 'Hey Carl.' Fluisterde ik en ik omhelsde hem stevig. 'Waar is Glenn?' Vroeg ik aan hem. 'Atlanta.' Mompelde Carl. Ik liet hem los en knikte. 'Wanneer is hij terug?' Vroeg ik. Carl haalde zijn schouders op. Ik knikte en liep verder. 'EVY!!!' Riep Sophia en ze knuffelde me. Ik streelde haar over haar hoofd en glimlachte. 'Hey.' Ik grinnikte. Sophia was even oud als mij. Ze was 12. Ik leek veel jonger door mijn bleke huid, mijn sproetjes en mijn zwarte haar dat ik altijd in twee staarten had. En toch leek ik veel ouder doordat ik zo goed met wapens kon omgaan. Opeens hoorde ik een auto alarm. Vast zo'n idioot die tegen een auto was aangelopen. Maar dit geluid kwam dichterbij. Ik zag een rode auto onze kant op rijden. Achter de rode auto aan reed nog een auto. Ik keek Carl aan. Hij keek niet begrijpend naar de auto's. Het alarm stopte en Glenn stapte uit de auto. 'Glenn!!!' Riep ik. 'Evy! Je bent hier!' Hij liep naar me toe en omhelsde me. Ik glimlachte. En toen stompte ik hem. 'Auw! Waarom deed je dat!?' Riep hij. 'Dat auto alarm je lokt ze deze kant op!' Riep ik boos. Hij glimlachte breed. 'Wat doe je?' Zei ik. 'Ik hielp iemand.' Zei hij. Ik keek hem niet begrijpend aan. 'Jongens dit hier is Rick Grimes.' Zei hij terwijl hij op een man met een cowboy hoed wees. Carl rende op de man af en knuffelde hem. Lori kwam aanlopen en bleef stilstaan. Alsof ze een spook had gezien.