Brown eyes. (TWD fanfic)

Hurted.

*Flashback*

'Ik wou dat je nooit geboren was!' Riep Merle kwaad. Ik keek naar de grond en reageerde niet. Hij slingerde allemaal verwensingen en beledigingen naar mijn hoofd. 'Ik haat je!' Riep hij opnieuw. Hij was dronken en ik rook de sterke geur van wiet. Hij had vannacht ruzie gehad met zijn vrienden en hij reageerde het natuurlijk weer op mij af. Hij hief zijn hand op. Ik dook in elkaar en hij sloeg me vol in mijn gezicht. Ik hapte naar adem en wreef over mijn wang heen. Hij lachte en stompte me in mijn maag. Ik voelde me zwak en ik kon niks terug doen. Opeens gaf hij me een flinke duw. Ik viel naar achteren en mijn hoofd raakte de punt van de tafel. Alles werd zwart. Ik knipperde met mijn ogen en keek recht in een fel licht. Ik kreunde zachtjes en keek omhoog. 'Goedemiddag! U bent wakker.' Zei een vreemde man. Ik keek de man raar aan. 'W-waar ben ik?' Vroeg ik. 'Harrison Memorial Hospital.' Zei de man. Fijn... Merle had me WEER het ziekenhuis ingeslagen. 'Kunt u me vertellen wat er gebeurt was?' Vroeg de arts. 'Ik ben gestruikeld en toen raakte mijn hoofd de tafelpunt.' Mompelde ik. 'U heeft geluk gehad dat uw broer u op tijd had gevonden en ons direct had gebeld.' Zei de arts. Ik keek om me heen. 'Waar is hij nu?' Vroeg ik. 'Hij komt er zo aan.' Zei de arts geruststellend. Ik hoorde de deur open gaan en zag Daryl in de deuropening staan. De arts verontschuldigde zich en liet ons alleen. 'Heeft Merle dit geflikt!?' Vroeg Daryl boos. Ik knikte. 'Hij was dronken.' Daryl zuchtte. Hij plantte een kus op mijn voorhoofd. 'Het komt wel goed.'

Ik zat op mijn bed. Ik was hier twee dagen gebleven, ik had mijn spullen al ingepakt. De arts kwam nog één keer langs om te kijken of ik klaar was om weg te gaan. Ik was goedgekeurd. Ik struinde door de hallen van het ziekenhuis. Ik zag veel mensen zitten. Ik liep door totdat ik langs een open deur kwam. Een volwassen man, met bruin haar lag in een coma op een bed. Er zat een vrouw met lang krullen bruin haar naast hem. Een andere man met zwarte krullen stond tegen een muur aan. Ik bleef even in de deuropening staan en liep toen verder de hallen in. Ik lette niet op en botste vol tegen iemand aan. Ik was erg licht, dus ik verloor mijn balans en viel op de grond neer. 'Oh! Het spijt me ik had je niet gezien!' Riep iemand. Ik keek omhoog en zag een jongen met bruin haar en zijn neus vol met sproeten voor me staan. Ik hield mijn hoofd schuin. 'H-het geeft niet, ik lette namelijk niet op.' Mompelde ik. De jongen stak zijn hand uit. Ik twijfelde maar pakte zijn hand toch aan. 'Mijn naam is Carl.' Zei hij. 'Evy.' Fluisterde ik bijna. 'Wat doe jij hier?' Vroeg hij. 'Twee dagen geleden gevallen. En jij?' Zei ik. 'Mijn vader is neergeschoten en ligt in een coma. Alleen ben ik vergeten waar zijn kamer is.' Mompelde hij beschaamd. Ik keek hem wat beter aan. 'Hee wacht eens! Zit jij niet bij mij op school? Ik kom je altijd op de trap tegen!' Zei ik. Hij knikte. 'Ja, ja dat klopt. Je hebt je boeken eens laten vallen en ik hielp je met het oprapen.' Zei hij. Ik knikte een glimlach verscheen automatisch op mijn gezicht. 'Maar je zei dat je vader in een coma lag?' Vroeg ik. 'Jup. Alleen vergeten waar hij ligt.' Mompelde hij. Ik grinnikte zachtjes. 'Volg mij maar.' Ik kende dit ziekenhuis op mijn duimpje. Carl volgde mij, we sproken wat over school en uiteindelijk kwamen we aan bij de kamer met de man. 'Daar ben je Carl!' Riep de vrouw uit. De man met de krullen keek mij aan. Hij grijnsde. 'Hey Carl? Wie is je nieuwe vriendin?' Vroeg hij. Ik bloosde hevig. 'Evy, ik kwam haar net tegen op de gang.' Zei Carl tegen de man. De man grijnsde. 'Evy! Daar ben je!' Hoorde ik Daryl zeggen. 'Hey.' Zei ik. Ik zwaaide naar Carl, de man en de vrouw en volgde Daryl terug naar huis.