Brown eyes. (TWD fanfic)

What happened???

P.O.V Evy.

Ik kreunde en opende mijn ogen. Ik zag drie gezichten boven mijn hoofd. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en probeerde de onderscheidden wie wie was. Maggie, Tara en Denise. 'Evy?' Vroeg Denise bezorgt. Ik knikte en keek haar recht in haar ogen aan. 'Hoe voel je je?' Vroeg Tara. 'Net zo goed als ik eruit zie?' Mompelde ik. Maggie grinnikte. 'Ze is oké.' Zei ze opgelucht. Ik krabbelde overeind maar kreunde omdat ik een stekende pijn in mijn schouder voelde. Maggie duwde me terug op het bed. 'Het gaat nog wel een paar dagen pijn doen.' Zei ze. Ik knikte. 'Wanneer gaan we naar huis?' Vroeg ik. 'Zometeen.' Zei Tara. Ik hoorde dat iemand de deur opende. Het was Daryl. 'EVY!' Riep hij en hij omhelsde me stevig waardoor ik keihard schreeuwde. Daryl liet me gelijk los. 'Sorry! Evy wat is er gebeurt? Ik dacht dat je dood was. Ik vond je shirt, en je was weg.... En...' Zei Daryl. Ik legde mijn vinger tegen mijn mond. 'Shhhh. Ik ben oké. Ik ben alleen neergeschoten.' Mompelde ik. 'DOOR WIE???' Vroeg Daryl boos. 'Ik weet niet.' Fluisterde ik. 'Ik kan het me niet meer herinneren.' Zei ik. 'Kom Evy. We gaan naar huis.' Zei Maggie. Ik knikte en Daryl hielp me overeind. We liepen voorzichtig naar huis. Denise had mijn voet ook verbonden. Ik duwde de deur open en zag Carl op de bank liggen. Hij zag er uitgeput uit. Ik pakte een deken en legde dat over hem heen. 'Ik ga slapen.' Mompelde ik en ik liep direct door naar boven. Ik plofte neer op mijn bed en trok de dekens over mijn hoofd. Ik viel al snel in slaap. Na een tijdje werd ik wakker omdat ik mijn deur open hoorde gaan. Ik deed net alsof ik sliep en wachtte. Ik voelde dat er iemand naast me kwam liggen. Ik draaide me om en keek recht in Carl's oceaan blauwe ogen. 'Hoe gaat het?' Vroeg hij bezorgt. 'Goed. Naast het punt dat je me hebt neergeschoten.' Grapte ik. Carl keek me verdrietig aan. 'Het spijt me echt heel heel erg! Ik zag je aan voor een Walker.' Zei hij. 'Nou ik dank god dat je mis hebt geschoten.' Zei ik. 'Ik wou dat het nooit gebeurt was.' Fluisterde Carl en hij kroop tegen me aan. 'Het kan iedereen gebeuren. En ik ben helemaal niet boos.' Zei ik. Carl legde zijn hoofd in mijn nek en gaf kleine kusjes. 'Ik ben blij dat je terug bent. En dat je nog leeft.' Fluisterde hij in mijn oor. 'Ik ook.' Fluisterde ik.