Brown eyes. (TWD fanfic)

Confession.

'Doei. Kom snel terug.' Smeekte ik. Glenn lachte en trok me in een omhelzing. 'We halen alleen meer eten en andere dingen. We proberen zo snel mogelijk terug te komen.' Glenn glimlachte. Ik lachte terug. 'Tot later Evy.' Zei Merle. Ik knikte. 'Tot later.' Glenn, Rick, Andrea, Shane, Daryl, Merle, Jacqui en T-dog stappen in twee auto's en rijden naar Atlanta. Ik doe snel een schietgebedje hopend dat Daryl terugkomt. 'Hij komt wel terug. Ik weet het zeker.' Fluisterd Carl. Ik glimlach en loop naar het meer dat vlakbij het (kamp) ligt. Ik plof neer naast Carol. Ze is de moeder van Sophia en wordt geslagen door haar man Ed. Ik weet het. Net als zij weet dat Merle mij slaat. Maar we praten er nooit over. Carol is heel verlegen en heeft erg weing zelfvertrouwen. Ze neuriet een liedje terwijl ze de was aan het doen is. 'Hey.' Zeg ik. Ze laat de was in het water vallen en kijkt me aan. 'Oh Evy! Ik dacht dat je iemand anders was!' Zei ze. 'Sorry.' Zei ik snel. Ze schudde haar hoofd en lachte nerveus. 'Het is mijn eigen schuld. Sorry.' Zei ze. 'Het is niet jouw schuld. Dat weet je.' Zei ik. Ik stak mijn hand in het water en haalde de was eruit. Ik hielp Carol met de was. 'Hulp nodig?' Vroeg Lori. Ik draaide me om. 'Hey.' Zei ik. 'Hoe gaat het Evy?' Vroeg ze. 'Wel goed... Denk ik.' Mompelde ik. 'Ik weet dat het moeilijk is Evy. Dat je broers nu allebei weg zijn. Ik voel me hetzelfde over Rick.' Ze glimlachte zwakjes. Ik knikte. 'We zien allemaal hoeveel je van ze houdt.' Ik ergerde me aan het woord ZE. Ik wil iedereen vertellen wat Merle met me doet... Maar ik kan het gewoon niet. Ik zuchtte en stond op. 'Waar ga je heen Evy?' Vroeg Lori bezorgt. 'Ik ga naar Carl.' Zei ik. Ik stond op en liep naar het (kamp). Carl stond naast Dale op zijn camper. Ik klom het trapje op en ging naast Carl staan. 'Ik moet met je praten.' Zei ik snel. Carl pakte mijn hand en volgde me. 'Evy? Wat is er?' Vroeg hij bang. Ik stroopte mijn mouw op zodat je verschillende blauwe plekken zag. 'Evy? Hoe komt dat?' Vroeg hij bezorgt. 'Je gaat me waarschijnlijk niet geloven nu... Maar...' Ik kon niks meer zeggen. 'Slaat een van je broers je?' Vroeg Carl. Ik knikte. 'Wie?' Vroeg hij. 'Merle.' Mompelde ik. Carl trok me in een omhelzing. 'Waarom vertelde je me dit niet eerder?' Vroeg hij. 'Ik durfde niet.' Zei ik. Mijn ogen prikten en ik voelde een traan over mijn wang stromen. Carl veegde hem weg en keek me vol medelijden aan. 'Oh Evy.' Hij knuffelde me. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder. 'Dank je Carl. Je bent echt een goede vriend.' Ik gaf hem een kus op zijn warrige haar. Hij glimlachte. 'Altijd.' Zei hij.