GLENN. Zijn naam stond groot op de muur. Rust in vrede: stond er boven. En eronder stonden namen van overleden mensen. Gebeten, ziekte, zelfmoord... Ik zuchtte terwijl ik NICHOLAS op de muur verfde. Ik veegde een traan van mijn wang af en keek naar de muur. Ik zal er altijd langs moeten lopen en toekijken hoe de namen zich opstapelden. Ik liet de verfkwast op de grond vallen en ik liep weg. Weg van de muur. Weg van alles. Ik rende naar mijn huis. Stopte kleding in mijn tas, deed er drie flessen water en wat eten in. Ik pakte mijn mes en stak hem in de schede die aan mijn broek hing. Ik stopte mijn pistool in mijn holster en hees de rugzak over mijn schouders heen. Ik klom over het hek heen en rende snel langs de Walkers. Ik rende zo hard als ik kon en ik eindigde bij een klein ziekenhuis. Ik duwde de deur open en vermoordde de Walkers die er ronddwaalden. Ik zocht naar de stroomkast, draaide de knoppen om en het licht in het ziekenhuis knipte aan. Ik zocht een lege kamer en legde mijn tas onder het bed. Ik liet me op het bed vallen en staarde naar het plafond. 'Het maakt me niet uit of ze me missen of niet, ze komen er toch nooit achter waar ik ben.' Fluisterde ik tegen mezelf. Ik zuchtte tevreden en deed mijn ogen dicht.
Ik leefde nu al weken in het ziekenhuis. Er was genoeg te eten en te drinken. Soms dwaalde ik wat rond in de winkelstraten en verzamelde wat spulletjes. Ik rende terug naar het ziekenhuis maar bleef haken aan een lantaarnpaal. Er verscheen een gigantische scheur in mijn shirt. 'Misschien licht er nog een schoon shirt binnen.' Fluisterde ik. En ik rende naar het ziekenhuis. Ik doorzocht het ziekenhuis en vond een schoon wit polo shirt. Ik trok mijn kapotte shirt uit en trok het schone shirt aan. Ik pakte mijn tas in, dumpte mijn spullen erin en liep weer richting Alexandria. Ik rende langs de Walkers en klom over de muur. Ik plofte neer op de grond maar ging door mijn enkel. Ik kreunde en strompelde richting mijn huis. Ik was bijna bij ons huis toen ik een stekende pijn in mijn schouder voelde. Ik hoorde een pistoolschot. Ik schreeuwde en viel neer op de grond. 'EVY!' Hoorde ik Carl schreeuwen. Hij probeerde me op te tillen. Ik schreeuwde in pijn en voelde tranen brandden in mijn ogen. Ik werd duizelig en alles werd zwart.
JE LEEST
Brown eyes. (TWD fanfic)
Fanfiction'Het leven buiten is anders. Als je even niet oplet dan wordt je in stukken gescheurd en sterf je een pijnlijke dood.'
