Brown eyes. (TWD fanfic)

The mysterious one...

De baby begon hard te huilen. Ik zuchtte en wiegde haar nog eens heen en weer in mijn armen. 'Ze heeft honger.' Zei ik tegen Maggie. 'Hier vlak bij is een winkel voor baby's we kunnen daar wel babyvoeding vandaan halen.' Zei Maggie. 'Glenn en ik gaan wel heen.' Zei ze. 'Weet je het zeker?' Vroeg ik bezorgt. Ze knikte. 'We redden ons wel. Zorgen jullie nu maar voor de baby.' Zei ze. Ik knikte en tilde de baby op. Ik liep terug naar de gevangenis. 'Hey Evy... Little asskicker.' Zei Daryl tegen de baby. 'Waarom noem je haar zo?' Vroeg ik. 'Zo noemde ik jou ook.' Mompelde hij. Ik rolde met mijn ogen en liep de trap op naar mijn cel. Ik kwam langs Carl's cel en zag dingen de gekerfd waren in de muur. Ik legde de baby op de grond en keek naar de woorden. Monster, je bent vreselijk, moordenaar, griezel. Al dat soort woorden. Ik sloeg mijn hand tegen mijn mond. Pakte mijn eigen mes en kraste de woorden door. Ik stak mijn mes terug in mijn schede en trok mijn T-shirt recht achter het mes zodat ik er gemakkelijk bij kon. 'Oh Carl toch.' Mompelde ik. Terwijl ik de baby weer optilde. Carl en Rick waren aan het praten. 'De baby heeft nog steeds geen naam.' Zei Carl. 'Hoe wil jij haar dan noemen?' Vroeg Rick aan Carl. Ik zuchtte opgelucht, Rick gedroeg zich weer normaal. 'Nou... Eerst wou ik haar Sophia noemen, maar ik heb nu een betere naam.' Zei hij tegen Rick. 'Hoe dan?' Vroeg Rick. 'Judith.' Zei Carl. 'Ik vind de naam perfect.' Zei Rick. 'Ik ook.' Zei ik terwijl ik samen met Judith de kamer inliep. 'Hier.' Ik gaf Judith aan Rick. 'Hey kleine Judith.' Zei Rick zachtjes. Ik glimlachte. Carl grinnikte toen Judith zijn vinger vastpakte. Ik liep weg. Zo konden Rick en Carl even wennen aan de kleine Judith. Ik deed mijn ogen even dicht toen ik de frisse lucht inliep. 'Hey Evy!' Hoorde ik Carl roepen. Ik draaide me om en zag hem daar staan. 'Oh... Hi.' Zei ik. 'Evy. Je gedraagt je sinds vanmiddag al raar. Wat is er. Praat tegen me.' Zei hij. 'Ik was in het celblok met Judith, en toen liep ik langs jou cel... Ik zag dat je de muren had versierd.' Zei ik voorzichtig zonder te huilen. 'Oh...' Zei Carl. 'Vind je jezelf echt een monster?' Vroeg ik met een gebroken stem. 'Evy... Ik heb mijn eigen moeder vermoord.' Zei hij. 'Je had geen andere keus!' Zei ik. 'Ze zou veranderen!' Riep ik. Carl brak en barstte in tranen uit. 'Je weet niet hoe het is!' Riep hij. 'Dat klopt.' Zei ik terwijl ik hem stevig omhelsde. 'Hey Carl.' Ik tilde zijn kin op. Hij keek me aan met tranen in zijn ogen. 'Het maakt me niet uit wie je bent of wat je doet. Ik zal altijd op dezelfde manier van je houden.' Zei ik. Carl glimlachte zwakjes. 'Ik hou ook van jou Evy.' Zei hij zachtjes. Ik grinnikte. Na een tijdje hoorde ik het gekreun en gegrom van Walkers. Ik liep naar het hek met de rest van de groep. Een hele groep Walkers stond bij het hek. Net als een jonge donkere vrouw met een Katana en een winkelmandje met babyvoeding. Het hek werd geopend voor de vrouw en de Walkers werden vermoord. De vrouw liep naar de gevangenis toe. De rest van de groep volgde haar. Rick had de vrouw in een cel opgesloten en had de babyvoeding in een fles gedaan. Hij voedde Judith. Ik knielde neer voor de cel. 'Wie ben jij? Waar kom je vandaan? En hoe kom je aan die voeding?' Vroeg ik. 'Michonne.' Zei de vrouw. 'Evy Dixon. Waar kom je vandaan?' Vroeg ik. Ze antwoordde niet. 'Je kan ons vertrouwen. Echt waar.' Zei ik. 'Woodbury. Ken je die plek?' Zei de vrouw. Ik schudde mijn hoofd. 'Ik was op pad met een ander iemand. Ze bleef in Woodbury en ik ging weg.' Zei ze. 'Wie was die andere vrouw?' Vroeg ik. 'Wat was haar naam?' Michonne keek me aan. 'Andrea.' Zei ze. 'Wij kennen Andrea!' Zei ik. 'Ze is deel van deze groep maar we raakten haar kwijt door een horde!' Zei ik. Michonne knikte. 'Ze is in Woodbury en de mensen van Woodbury hebben twee mensen van jullie ontvoert.' Zei ze. 'Maggie en Glenn... Ze zochten naar babyvoeding.' Zei ik. Michonne knikte opnieuw. 'Een man heeft ze knock out geslagen en heeft ze in een auto geduwd. Ze lieten de babyvoeding achter en ik hoorde toevallig waar jullie kamp was.' Zei ze. 'Ik ben een vriend. Ik zal niemand van jullie ooit pijn doen.' Zei ze. Ik knikte. Rick liep naar Michonne, stelde haar drie vragen en liet haar uit de cel. 'Welkom in de groep Michonne.' Zei Rick.