Mijn tijd |deel 1|

9

'De monsters!' Woedend rent Wolf mijn kamer binnen en hij gaat met zijn hoofd in zijn handen op de grond zitten. Ik weet niet wat me overkomt en ik leg het boek dat ik van Lexi heb gekregen aan de kant. Ik loop naar Wolf en ga naast hem zitten. Twijfelend leg ik mijn hand op zijn schouder en vraag wat er is. 'Het zijn allemaal monsters,' mompelt hij zachtjes. 'Wie dan?' Wolf tilt zijn hoofd op en tot mijn schrik zie ik dat hij aan het huilen is. Ik veeg een traan weg en ik houd zijn handen vast. 'Wie?' vraag ik nogmaals. 'Je weet dat je kan sterven voor je datum, toch?' Ik knik. Je kan nog altijd vermoordt worden. De tattoo is de datum van wanneer niemand er iets mee te maken heeft. Op je datum kan je dus wel sterven in een ongeluk. 'Mijn familie is vermoord.' Er gaat een steek door mijn hart zodra hij deze woorden uitspreekt. 'Nadat je verdwenen kwamen je ouders erachter dat ik ook verdwenen was. Ze zijn naar de regering gegaan om dit te melden en zij kwamen erachter dat ik ik was. Vroeger heette ik geen Wolf, maar Julian. De regering kwam erachter dat Wolf eigenlijk Julian is. Om wraak te nemen hebben ze mijn familie vermoord en de mensen ingelicht over de on-doden.' Wolf is dus eigenlijk Julian en wacht eens even. Als de regering de mensen hebben ingelicht over de on-doden, weten mijn ouders waarschijnlijk dat ik leef. Maar door mijn ouders is nu de familie van Wolf dood. 'Ze hebben aan de mensen verteld dat mijn familie is vermoord door de on-doden. Ze hebben gezegd dat we gestoord zijn en niet menselijk.' Ik veeg nog een traan van Wolf's wang en ik neem zijn hoofd in mijn handen. Ik geef hem een kus op zijn voorhoofd. 'Het leven is oneerlijk. We zullen moeten oppassen voor alles wat we doen. We laten dit nieuws met rust en over een paar maanden is iedereen het weer vergeten.' 

Maar ik had het mis. Het is een nu een paar maanden later en via verborgen bronnen hebben we gehoord dat er on-doden zijn gedood. Er heerst chaos in het dorp en iedereen is bang voor ons. Bij het idee dat mijn ouders, May, Alex en alle mensen om wie ik geef nu bang voor me zijn word ik echt misselijk. Allemaal zouden ze me uitleveren aan de regering omdat er aan hen is verteld dat ik niet menselijk ben. Nou, dat idee levert me toch heel veel menselijke gevoelens op. Wolf is gebroken en hij wil mijn troost niet. Rosalie hebben we niks verteld. Wanneer houdt het op? Waarom hebben mensen nooit geleerd van het verleden? Er zijn al zoveel oorlogen gevoerd en er is al zoveel gedood. De aarde is half verwoest, maar niemand die het beseft. Waar gaat dit heen?

___________________________________________________

Hey, leuk dat je mijn verhaal leest! Zoals je misschien hebt gemerkt update ik niet heel snel... Sorry daarvoor. Het lijkt me leuk als je reageert en tips zijn altijd welkom!!