Mijn tijd |deel 1|

16

Heb je ooit het gevoel gehad dat je wereld instort? Dat de wereld zoals je hem kent zomaar onder je voeten verdwijnt? Heb je ooit het gevoel gehad dat je je hele leven voorgelogen bent? Om je zogenaamd te beschermen. May, Wolf en ik weten niet meer wat we moeten denken nadat we dít zien. 

We staan bovenop de top van de twaalfde berg, die een stuk hoger is dan de vorige elf. We hebben een heel goed uitzicht over beide gebieden. Aan de linkerkant ons dorp en aan de rechterkant iets overweldigendst. 'Wat? Hoe?' stamelt May met grote ogen. Wolf gaat zitten om niet om te vallen en ik voel hoe mijn knieën het gaan begeven. 'Dit kan niet,' stamelt Wolf en hij grijpt met zijn handen in het zand. Aan de rechterkant rijzen gebouwen op uit het niets en het is gewoon onmogelijk om te beschrijven. Het is zo anders dan ons armoedige dorpje aan de linkerkant, dat er maar verlaten bij ligt. Wolf springt op en begint aan de afdaal. May en ik volgen zijn voorbeeld en klimmen naar beneden. Na twee en een halfuur staan we aan de rand van de stad. Van dichtbij is het nog ongeloviger dan vanaf de berg. Om de stad heen is een grote muur gebouwd met super veel bewakers, dat was me net nog niet opgevallen. Een meisje van onze leeftijd wijst verschrikt naar ons. 'Mensen!' schreeuwt ze opgewonden naar de andere bewakers. Verschillende mensen bestormen ons. Ze stellen duizenden vragen en we krijgen niet eens de kans om ze te beantwoorden. Het meisje dat ons als eerste zag dringt zich naar voren. Ze heeft haar donkerrode haren in een staart achterop haar hoofd gebonden. Ze draagt een kogelvrij vest, een zwarte broek en een zwart shirt. 'Welkom in Save Stadium 1,' begint ze haar verhaal. 'Mijn naam is Theresa Active. Zou ik mogen vragen waar jullie vandaan komen?' vraagt ze vriendelijk. Ik weet niet precies waarom, maar ik vertrouw dit meisje. Dit kan niet iemand zijn die voor de regering werkt. 'Wij komen vanachter de bergen uit een klein dorpje. Mijn naam is Clary Valley en dit zijn mijn vrienden May en...' Wolf onderbreekt me: 'en Julian.' Theresa schudt haar hoofd. 'Dit is onmogelijk,' mompelt ze zachtjes. Ze wijst naar de poort en nodigt ons uit om mee naar binnen te gaan. We nemen het aanbod aan en lopen door de grote poort de stad binnen. Wolf pakt mijn hand vast en geeft een kneepje. Ik kijk naar hem en zie gemengde gevoelens op zijn gezicht. 'Het komt goed,' fluister ik zachtjes tegen hem. May loopt naast Theresa en ze praten over de gebouwen. Opeens beginnen er allemaal alarmen te loeien. Theresa draait zich om naar mij en Wolf en wijst naar een gebouw. 'Volg mij,' schreeuwt ze boven het geluid uit. We rennen achter Theresa aan. Als ik achter me kijk val ik van schrik op de grond. Wolf schreeuwt naar me dat ik op moet staan, maar ik kan alleen maar staren. Staren naar het gene dat al mijn hoop op meer extra tijd in een paar seconde laat verdwijnen. Staren naar wat misschien wel mijn einde betekent.