Mijn hoofd bonkt en ik probeer mijn ogen te openen. Het is niet wit meer, maar alles is zwart. Is dit de dood? Een zwart gat? Ga ik de rest van de tijd alleen maar zwart zien? Ik probeer te gillen, maar er komt geen geluid uit mijn mond. Ik probeer mijn armen en benen te bewegen, maar ik weet niet meer hoe dat moet. Langzaam aan begint het lichter te worden. Opgelucht blaas ik mijn ingehouden adem uit. Ik open mijn ogen en zie een fel licht. Ik knipper met mijn ogen en als ik aan het licht gewend ben zie ik dat ik niet alleen ben. Wolf stapt glimlachend op me af en ik kijk hem verbaasd aan. 'Ben je ook dood?' vraag ik verbaasd. Hij begint te lachen en hij schudt zijn hoofd. 'Ik ben net zo dood als jij. We zijn beide nog gewoon op aarde en we leven allebei nog.' Ik snap er niks van. Ik ging toch dood? Ik bedoel, ik was dood. Ik heb het witte licht gezien toen ik stierf. 'Ik snap het niet,' zeg ik zwakjes. Wolf glimlacht voorzichtig. 'Ga maar slapen. Ik vertel je alles als je wakker wordt.' Ik sluit mijn ogen en besef me hoe moe ik eigenlijk ben. Snel val ik in slaap, maar helaas heb ik last van een nachtmerrie.
JE LEEST
Mijn tijd |deel 1|
Science FictionIedereen weet wanneer hij of zij dood gaat. Het staat op onze arm getatoeëerd, een datum. Waarom is niet duidelijk, maar het helpt ons. We kunnen ons voorbereiden op onze dood en we kunnen afscheid nemen van de mensen van wie we houden. Helaas zou i...
