Mijn tijd |deel 1|

12

We zijn op honderd meter afstand van de omheining. We hebben gewacht tot het helemaal donker was en zijn toen vertrokken.  De regering heeft extra veel bewakers ingezet sinds de bekendmaking van de on-doden. Eigenlijk is deze naam best apart. Het klinkt alsof wij niet dood gaan, misschien vampieren zijn of zoiets, maar we kunnen echt wel dood. Wolf knijpt in mijn hand en ik kijk hem aan. 'Die bewaker gaat zo vervangen worden. We hebben een minuut om onopgemerkt op het terrein te komen,' zegt Wolf met zijn brommende stem. Zijn naam past nu echt perfect bij hem! We kijken naar de bewaker en op het moment dat hij wegloopt schiet Wolf uit de bosjes. Hij rent naar het hek en klimt er snel overheen. Als hij ziet dat ik nog niet van mijn plaats af ben wenkt hij me. Snel kom ik in beweging en klim over het hek. Mijn jas blijft aan het hek vast hangen en ik zie in de verte al de vervanger van de bewaker aan komen lopen. Ik begin in paniek aan de jas te trekken, maar dat maakt het alleen maar erger. 'Kom op,' sist Wolf zenuwachtig. Ik wijs op mijn jas en schud mijn hoofd. Wolf steekt zijn arm naar me uit en ik klem die vast. Met een flinke ruk trekt hij me van het hek en dat is maar goed ook. De bewaker is heel dichtbij en heeft ons nu ook gezien. 'Wat moet dat?' vraagt hij. Wolf helpt me opstaan en glimlacht naar de bewaker. 'Dit is een journalist. Ik moest haar rondleiden van meneer Rolfsen en haar vertellen over de omheining, maar ze viel,' legt Wolf uit. De man kijkt vol argwaan van mij naar Wolf. Ik besluit het spel mee te spelen en steek de hand naar de man uit. 'Heel erg bedankt voor de veiligheid en dat u meewerkt aan deze rondleiding,' zeg ik met een honingzoete stem. De man ontspant zich en glimlacht. 'Heel erg bedankt. Het is een eer,' zegt de man met zijn bulldozer stem. Wolf en ik nemen afscheid van de man en wensen hem het beste voor de nacht. 'Dat ging maar net goed,' lacht Wolf en ik lach met hem mee. Het is nog een stuk lopen tot we in het dorp aangekomen zijn. Meteen voel ik een gevoel van thuis zijn en even overweeg ik het om gewoon naar huis te lopen. Maar Wolf loopt de andere kant al op en snel volg ik. Ik vecht tegen de emoties en brul in mezelf dat ze zichzelf in bedwang moeten houden. Wolf's hand glijdt langs  de mijne en hij pakt mijn hand. Hij geeft me een bemoedigend kneepje en ik kijk hem aan. Het lijkt alsof zijn ogen willen zeggen dat het goed zal komen. 

We zijn midden in het dorp, maar Wolf is nog geen enkele keer gestopt met lopen. We lopen nu al twee uur en het moet nu ongeveer twee uur 's nachts zijn. 'Waar gaan we nou heen?' dring ik aan. Wolf schudt zijn hoofd en zegt dat ik het wel zal zijn. Chagrijnig, omdat ik moe en niet tegen Wolf's geheimzinnigheid kan, sjok ik achter Wolf aan. Na een tijdje verbaas ik mezelf erover dat we richting de rand van het dorp lopen. De huizen en winkels nemen af en daarvoor in de plaats komen boerderijen tevoorschijn. 'Gaan we wel goed?' vraag ik angstig. Ik merk opeens het voorgevoel in mijn buik op. Of ik moet gewoon naar het toilet... Wolf's witte tanden glimmen in het licht van de maan als hij lacht. 'Ja zeker,' zegt hij geheimzinnig. Na een paar minuten stoppen we voor een huis. Dit kan toch niet waar zijn? 'Het zijn vertrouwelijke bronnen van de on-doden,' legt Wolf uit als we naar de deur lopen. Wolf drukt op de bel en ik weet dat mijn voorgevoel gelijk had. Een bekend gezicht opent de deur en glimlacht. 'Ik was al bang dat ik je nooit meer zou zien,' zegt haar bekende stem. De persoon die voor me staat is niemand minder dan May.

_______________________________________________________________

Omg!! My time staat gewoon op #3!!! Iedereen heel erg bedankt voor het lezen, de reacties en het stemmen!!!!!!!!!