Mijn tijd |deel 1|

11

Ik train twee weken lang elke dag. Op een gegeven moment denkt Lexi dat ik goed genoeg getraind ben. Ze stuurt me naar Amelia Wolters. Zij werkte vroeger in een schoonheidssalon en heeft ook een kappersopleiding gedaan. Ze is maanden nagejaagd door de regering omdat ze informatie over hen had die ze eigenlijk niet mocht hebben. Ik stap het huisje van Amelia en haar huisgenoten binnen. Een vrouw met kort zwart haar met rode highlights begroet mij vrolijk. 'Jij moet Clary Valley zijn. Mijn naam ik Amelia,' zegt de vrouw met een hoge stem. Ik volg haar naar een kamer. Naast de kamer is een grote inloopkast met alles erop en eraan. In de kamer zelf staat allemaal make-up en andere spullen. 'Ga je ook mijn stem veranderen?' vraag ik aan Amelia terwijl ze rubberen handschoenen aantrekt. Ze kijkt me aan en vraagt of ik een paar dingen kan zeggen. Ik vertel haar het verhaal over mijn eerste training. Na een tijdje onderbreekt ze me. 'Ik ga je stem ietsje hoger maken en ik denk dat ik je haar zwart ga verven,' zegt ze terwijl ze me aankijkt. 'Qua kleding gaan we voor stoer: een gescheurde spijkerbroek en een leren jasje.' Ze glimlacht als ze haar besluit vaststelt. Ze begin aan mijn haar. Na het verven vlecht ze het en dan begint ze aan mijn stem. Het doet geen pijn, maar het kietelt wel een beetje. Nadat ze klaar is mag ik een halfuur niks zeggen. Ondertussen staat ze in de kast kleding voor me uit te zoeken. Ze laat me verschillende dingen passen en als het halfuur om is knikt ze. 'Dit gaat het worden,' zegt ze beslist. Ik loop naar de spiegel en bekijk mezelf. 'Je haarkleur houdt je vier dagen en datzelfde geldt ook voor je stem,' legt ze me uit. 'Zeg eens iets,' zegt ze met een grijns. Ik begin te praten en ik schrik van mijn stem. Het is zoveel hoger dan ik dacht dat het zou worden. 'Heb ik nu niet een piepstem?' piep ik. Lachend schudt Amelia haar hoofd en kijkt tevreden. Ik ben een heel ander meisje nu. Mijn gezicht lijkt nog witter dan normaal en mijn haar zo zwart als drop. De kleding die ik aanheb zou ik zelf nooit gekozen hebben. Een blauwe spijkerbroer met een paar scheuren, een rood T-shirt en een leren jasje. Ik heb ook zwarte gympen aan en een kettinkje met een zilveren bedeltje van een schip. 'Stel jezelf voor als Tess Birds,' zegt ze terwijl ik aan het bedeltje frommel. Ze loopt met me mee naar buiten en geeft me een knuffel. Ik schrik ervan en blijf stokstijf staan. Ze lacht om mijn reactie en loopt dat weer terug het huisje in. 'Wat een vreemd persoon,' mompel ik in mezelf en ik glimlach. Ik heb niet eens door dat Wolf op me staat te wachten. 'Waarom zei je niks,' zegt hij en ik schrik van zijn gekwetste stem. Hij laat zijn hand vluchtig langs mijn zwarte vlecht glijden. 'Breng je leven niet zomaar in gevaar, Clary,' zegt hij boos. Hij kijkt me aan en ik kijk snel weg. 'Ik doe wat ik wil,' zeg ik nors. Wolf schudt zijn hoofd en pakt het mijne vast met zijn twee grote zachte handen. 'Nee, Clary. Je gaat niet je leven op het spel zetten.' Ik zie aan zijn gezicht dat hij nog iets gaat zeggen, maar hij twijfelt. 'Zonder mij. Je gaat niet zonder mij,' zucht hij. Ik haal opgelucht adem en voor ik iets kan zeggen voel ik zijn lippen op de mijne. 'Dat doe je me echt niet aan,' zegt hij naar deze geweldige zoen. In mijn herinnering was zoenen al geweldig, maar nu is het duizenden keren beter. Hij loopt het huis van Amelia binnen voor zijn nieuwe look. We gaan dit samen doen. 

_______________________________________________________

Hey allemaal, heel erg bedankt voor het lezen en stemmen en reageren!