Mijn tijd |deel 1|

Hoofdstuk 7. Wolf

Ik weet niet wat me overkomt. De sterren vallen naar beneden als grote bollen vuur. De aarde staat in brand. Mijn handen zitten onder het as, net als mijn gezicht. Er staat een meisje verderop. Ze gilt naar een huis. Waarschijnlijk is het huis van haar. Misschien is er nog iemand binnen! Het meisje draait zich naar me om en gilt: 'help me dan toch!' Ik probeer me te bewegen, maar het lukt niet. Ik probeer te praten, maar ook dat gaat niet. Ik kijk naar de grond en zie dat ik op een hoop van skeletten sta. Ik probeer te schreeuwen, maar er komt nog altijd geen geluid uit mijn keel. Als ik opkijk zie ik het meisje vlak voor me staan. Haar ogen zijn zwart. Haar rug staat in brand, maar ze lijkt geen pijn te voelen. Haar lippen vormen letters en die letters vormen woorden. 'Te laat...'

Ik schrik wakker en mijn hart gaat tekeer. 'Wow, rustig aan', zegt één van de dokters. Ik kijk om me heen en raak in paniek. Dit is mijn huis niet! Waar ben ik? De dokter probeert me te kalmeren en langzaamaan werkt het. Ik ben in een grot. Ik ben hier niet vrijwillig. Ze hebben mijn tante vermoord. Mijn naam is Wolf. 'Hoe voel je je?' Ik wrijf over mijn hoofd. Het doet pijn. 'Ik voel me prima', lieg ik zodat ik hier snel weer weg mag. De dokter koppelt de draadjes los en knikt. Jack komt naar me toelopen. 'Heftige nachtmerrie?' vraagt hij alsof hij mijn gedachten kan lezen. Ik knik en vertel over de brandende wereld. 'Gaaf', zegt Jack als ik klaar ben met vertellen. Hij grijnst en we lopen terug naar mijn kamer. Elke stap voelt als duizend stappen. Zodra ik in mijn kamer ben en de elektrische deur achter me gesloten is, plof ik op mijn bed en val in een diepe slaap. Mijn dromen zijn meer van hetzelfde. Vuur, zwarte ogen, skeletten, duistere wezens. En weer het meisje...