Epiloog
We lopen richting het niets. Een stuk land dat verlaten is door de mensen, uitgestorven. Theresa loopt naast mijn zij. Ik weet niet of ik haar al vertrouw, maar Marius en Wolf doen dat in ieder geval wel, dus kan ik haar een kans geven. Het is voorzichtig donker te worden en de sterren zijn af en toe te zien tussen de grote bomen. Van sommige keuzes heb ik spijt, maar ik weet dat ik het los moet laten. Ik kan niks meer veranderen aan het verleden, ik kan me nu alleen focussen op mijn onduidelijke toekomst. Ik heb in één week drie bijzondere mensen verloren, maar ik zal ze niet vergeten. Ik zal ze herinneren in gedachten. Ik zal onthouden hoe May en ik urenlang zonder pauze konden shoppen. Ik zal herinneren hoe Lexi me trainde en hoe ze was voor ze veranderde in een harteloos monster. Rosalie zal voor mij altijd het meisje met het perfecte gezichtje en de bloemen blijven. Alle drie verdienen ze het om onthouden te worden. Zij mogen niet vergeten worden, niet weggevaagd worden door de tijd. Maar wat zal ik eraan kunnen doen? Op een gegeven moment is er niemand meer die hen kan herinneren. Uiteindelijk zullen we allemaal sterven en dan is er niemand om hen te herinneren. Op een gegeven moment zal mijn tijd gekomen zijn...
JE LEEST
Mijn tijd |deel 1|
Science FictionIedereen weet wanneer hij of zij dood gaat. Het staat op onze arm getatoeëerd, een datum. Waarom is niet duidelijk, maar het helpt ons. We kunnen ons voorbereiden op onze dood en we kunnen afscheid nemen van de mensen van wie we houden. Helaas zou i...
